بكارگيري تكنيكهاي هوشمند جهت بهبود عمليات مسيريابي در شبكه هاي اقتضايي متحرك

شبكه هاي اقتضايي متحرك نوع خاصي از شبكه هاي بيسيم ميباشند كه شامل مجموعه اي از گره هاي متحرك توزيع شده اند كه بدون پشتيباني مديريت مركزي، يك شبكه موقت را ميسازند و با همديگر به طور بيسيم ارتباط دارند. در آنها هر گره متحرك هم به عنوان مسيرياب و هم ترمينال عمل ميكند. اين شبكه ها فاقد زيرساخت هستند و توپولوژي در آنها ثابت نيست. طبيعي ترين مزيت استفاده از اين شبكه ها عدم نياز به ساختار فيزيكي و امكان ايجاد تغيير در ساختار مجازي آنهاست. به دليل عدم قطعيت ذاتي و خصوصيات شبكه هاي اقتضايي متحرك، از قبيل پويا بودن توپولوژي، فقدان زيرساخت ارتباطي ثابت و محدوديت انرژي، مسئله مسيريابي يكي از مشكلات آنها ميباشد و يافتن يك مسير بهينه، مسئلهاي دشوار به حساب ميآيد؛ همچنين مسئله كشف و نگهداري مسير از اهميت خاصي برخوردار است. الگوريتمهاي مسيريابي گوناگون و متعددي براي اين شبكه ها ارائه شده است كه هركدام داراي ويژگيها، معايب و مزاياي خاصي ميباشند. پروتكلهاي مسيريابي اصلي و مبنايي، كوتاهترين مسير را بكار ميگيرند، در حاليكه ميتوان نشان داد كوتاهترين مسير لزوماً هميشه بهترين مسير نيست. براي يافتن بهترين مسير با توجه به معيارهاي مورد نظر ميتوان از روشهاي مبتني بر هوش مصنوعي بهره گرفت. در اين پژوهش با ايجاد تغييراتي در پارامترهاي ورودي و نحوه عملكرد پروتكل مورد نظر و به دنبال آن ارائه و تحليل يك سيستم فازي با چهار ورودي: تعداد گره هاي مياني مسير، ميانگين سرعت گرههاي مياني، تراكم مسير و ميانگين انرژي باقيمانده در گره هاي مياني، عملكرد يك روش مبتني بر سيستمهاي هوشمند مورد بررسي قرار ميگيرد.