پيش‌بيني ارتفاع مناسب استپ به منظور بهبود عملكرد شناور تندرو در طول ناحيه‌ي هوادهي ثابت

روش‌هاي مختلفي براي بهبود عملكرد شناور وجود دارد. كاهش نيروي درگ و افزايش نيروي ليفت در شناورها و از آن مهم‌تر، رسيدن به شرايطي براي مانور بهتر و آسايش بيشتر خدمه از جمله‌ي اين اهداف مي‌باشد. از جمله اين روش‌ها مي‌توان به استفاده از پيشرانش درجلو ، فين ، اينترسپتور ، استپ و اسپري ريل‌ها اشاره كرد. با به كارگيري استپ، يك ناحيه هوادهي در پشت استپ ايجاد شده،‌ جريان از شناور جدا مي‌شود و در فاصله‌اي نزديك دوباره به قسمت تحتاني شناور برخورد مي‌كند. اين برخورد مجدد ايجاد يك نيروي ليفت جديد مي‌كند كه سبب بهبود عملكرد هيدروديناميكي شناور خواهد شد. در اين كار شكل معمول يك شناور تك‌بدنه‌ي تندروي مشخص، با حفظ پارامترهاي هندسي شناور نظير زاويه ددرايز، خط كيل، پهناي شناور و طول شناور به فرم شناور داراي استپ تغيير يافته است و با استفاده از روش عددي تأثير ارتفاع استپ، در يك فاصله‌ي مشخص از قسمت انتهايي شناور و با استفاده از كد تجاري انسيس-فلوئنت مورد بررسي قرار گرفته است. براي بررسي حركات شناور از شبكه‌بندي متحرك و نيز به منظور بررسي توزيع دو فاز سيال از روش حجم سيال استفاده شده است. مدل توربولانسي استفاده شده مدل بوده، براي بررسي حركت شناور از مدل دو درجه آزادي استفاده مي‌شود. به منظور اطمينان از همگرايي حل، تغييرات زاويه تريم شناور مورد بررسي قرار گرفته است. با افزايش ارتفاع استپ، طول ناحيه‌ي هوادهي افزايش يافته، در سرعت‌هاي بالا از محدوده‌ي شناور خارج مي‌شود كه روند نامطلوبي در عملكرد هيدروديناميكي شناور حاصل مي‌شود.