ايجاد فضاي طراحي شناور بر مبناي حداقل مقاومت موجسازي

مراحل مقدماتي طراحي مهندسي معمولاً فرايندي ديناميكي است. به طوري كه ويژگي¬هاي اصلي طرح، به دليل نيازها يا خواسته¬هاي معمولاً متضاد دائماً در حال تغيير است. بسته به پارامترهاي طراحي در نظر گرفته شده، اين مراحل مي¬توان بسيار طولاني و پر هزينه باشد. از طرفي ابزارهاي مورد استفاده در طراحي، بيشتر متمركز بر آناليز طرح¬ها است و امكان جستجو در فضاي طراحي فراهم نمي¬شود. مهمترين بخش طراحي يك شناور، مدلسازي هندسي بدنه¬ي آن است؛ به طوري كه معيارهاي متضادي چون حجم جابجايي، مقاومت كمينه، مانور پذيري بيشينه و غيره، برآورده شود. اين معيارها با توجه به خواسته¬هاي كارفرما، نوع و شرايط كاركرد شناور اولويت¬بندي مي¬شود. تغيير در هر يك از اين شرايط مي¬تواند يك طرح را از حالت بهينه دور كند. بنابراين براي كاهش هزينه و افزايش انعطاف¬پذيري در فرايند طراحي شناورها، نياز به ايجاد يك فضاي طراحي، پارامترهاي طراحي، مبناي طراحي و روشي به منظور جستجو در فضاي طراحي است. براي ايجاد فضاي طراحي يك شناور نمونه، 28 پارامتر به عنوان پارامترهاي طراحي تعريف شده است. بطوريكه با انتخاب مقادير براي هر يك از اين پارامترها، يك هندسه شناور به سرعت و با كمترين هزينه محاسباتي ايجاد مي¬شود. مبناي طراحي به حداقل رساندن مقاومت موج سازي شناور در يك حجم جابجايي ثابت انتخاب شده است. روشي كه مقاومت موج سازي بر اساس آن محاسبه شده، روش تحليلي انتگرالي ميشل است. از الگوريتم ژنتيك براي جستجو در فضاي طراحي استفاده مي¬شود؛ و در نهايت طرح برگزيده ارائه مي¬شود.