شهرسازي مبتني بر نياز انسان؛ (مطالعه نيازهاي انسان در شهرسازي معاصر)

انسان داراي گسترهاي از نيازهاي اوليه تا نيازهاي متعالي است كه ميتواند پايه تعريف انسان قرار گيرد. از يك ديدگاه كلي، نيازهاي انسان در طول زمان و مكان، مشترك، هميشگي و تغييرناپذير است. اما مطالعه تاريخ زندگي فردي و اجتماعي انسانها نشان ميدهد كه اين نيازها در گذر زمان و از يك مكان به مكان ديگر، طيفي مشترك تا متفاوت را طي مينمايد. در دروه مدرن، كه نقطه عطفي در اينباره محسوب ميشود ضمن تغيير نگرش به هستي، تخصصي شدن ابعاد زندگي فردي و جمع انسانها و دستيابي به امكانات جديد، برخي از داشته هاي معنوي انسانها از دست رفت. آرامش، هويت، سلامت جسمي و روحي براي انسان، محيط و زيستگاههاي انساني از جمله مهمترين عناصر از دسترفته انسان، است. بنابراين با طرح مساله فوق، هدف اين مقاله، مطالعه سير تحول نيازهاي انسانها در دورههاي شهرسازي مدرن، قبل و بعد از آن ميباشد. اين مقاله با روش تحقيق تاريخي، توصيفي_تحليلي و تطبيقي و با استفاده از مطالعات اسنادي و كتابخانه اي انجام ميشود. نتايج اين مطالعه نشان ميدهد كه نيازهاي انسان ماقبل مدرن در گذر به دوره مدرن ضمن تغيير نگرش به جهان هستي و مجهز شدن به امكانات جديد فني، علمي و ايجاد نيازهاي تخصصي جديد، برخي از نيازهاي متعالي كه نهفته در زندگي ماقبل از مدرن از دست داد. بطوريكه در دوره بعد از مدرن ضمن توجه به دستاوردهاي جديد، به نيازهاي معنوي همچون هويت، آرامش، حس تعلق به مكان، به نيازهاي متنوعي كه زاده فرهنگ و محيط هستند، توجه وافري نمود. با مقايسه اين دوره ها، ميتوان گفت شهرسازي مبتني بر نياز، نيازسنجي و ارتباط نزديك به شهروندان و شهر بسيار ضروري بوده و برنامه ريزي و طراحي شهري، طي فرايندي جامع و منعطف، انجام ميشود. اما در شهرسازي بيتوجه به نياز، مديران يا متخصصين بدون ارتباط با مردم و شهر، برايشان تصميم گرفته و آنرا عملي مينمايند.