تخصيص منابع غير اختياري باهدف بهبود كارايي

تحليل پوششي داده‌ها روشي ناپارامتري در ارزيابي كارايي مجموعه‌اي از واحدهاي تصميم‌گيرنده نامتجانس است. محاسبه كارايي در اين روش بر اساس وزن دهي به عوامل ورودي و خروجي واحدهاي تصميم‌گيرنده انجام مي‌شود. تخصيص منابع اضافي و غير اختياري كه معادل با گسترش فضاي ورودي و خروجي واحدهاي تصميم‌گيرنده است باعث تغييرات در مقادير كارايي خواهد شد. در اين مقاله تغييرات كارايي مرتبط با تخصيص منابع غير اختياري بررسي مي‌گردد تا از اين طريق سطح منابع موردنياز براي كارا بودن واحدهاي تصميم‌گيرنده تعيين گردد. نتايج اين مقاله مي‌تواند به‌عنوان ابزاري مديريتي براي سيستم‌هايي كه داراي مديريت مركزي بوده و به دنبال تخصيص بودجه و منابع با هدف ارتقا واحدهاي زيرمجموعه اند، مورد استفاده قرار گيرد.