بررسي تاثير محدوديت هاي وزني بر تخمين بازده به مقياس در تكنولوژي هاي محدب

: تحليل پوششي داده ها يك روش غيرپارامتري بر پايه رياضي است كه براي ارزيابي عملكرد يك مجموعه از واحدهاي تصميم گيرنده،در يك تكنولوژي توليد با ورودي و خروجي هاي چندگانه مورد استفاده قرار مي گيرد.ايده بازده به مقياس نيز يكي از مباحث مهم در تحليل پوششي داده ها به شمار مي آيد وعبارت از نسبت تغييرات خروجي به ورودي ها بوده و به سه نوع ثابت،افزايشي و كاهشي تقسيم مي گردد.استفاده ازمحدوديت هاي وزني افزوده شده در مدلهاي مختلف يك روش رايج براي كاهش انعطاف پذيري ورودي و وزن خروجي مي باشد،در مدل با محدوديت هاي وزني،محدوديت هاي وزني بسته به اهميتي كه شاخص ها(ورودي ها و خروجي ها)دارند،براي تعيين كارايي واحدها در نظر گرفته مي شود.اضافه شدن محدوديت هاي وزني سبب حذف دسته اي از ابر صفحه هاي سازا و گاه منجر به اعمال واحدهاي تصميم گيرنده ي جديد به مدل مي گردد.در چنين شرايطي تعيين محدوديت مورد نظر به منظور حفظ بازده به مقياس در مدل و يا ارتقاي بازده به مقياس مدل مورد بررسي اهميت فراواني مي يابد.لذا هدف از اين مقاله بررسي تاثير اعمال محدوديت هاي وزني بر مدل هاي تحليل پوششي داده ها در جهت حفظ و يا بهبود بازده به مقياس و با كمترين محاسبات مي باشد.در نهايت با ارائه مثال عددي صحت مطالب بيان شده،نشان داده خواهد شد.