اولويت بندي ريسك در صنعت برق با استفاده از FMEA‌ و تحليل پوششي داده ها

تكنيك حالات شكست و تجزيه و تحليل اثرات آن (FMEA) يك تكنيك سيستماتيك جهت مديريت و ارزيابي ريسك مي باشد كه خروجي آن اولويت بندي ريسك ها بر اساس سه پارامتر شدت وقوع، احتمال ريسك و تشخيص آن، مي باشد. شيوه عملكرد اين تكنيك بدين صورت است كه براي هر كدام از سه پارامتر فوق عددي از 1 تا 10 تخصيص داده مي شود. سه عدد فوق در يكديگر ضرب شده و شاخصي تحت عنوان RPN بدست مي آيد كه هر چه مقدار آن بالاتر باشد، نشان دهنده اولويت بيشتر ريسك براي انجام اقدام اصلاحي مي باشد. عمده ترين عيب اين روش اين است كه اهميت هر سه پارامتر يكسان در نظر گرفته مي شود،‌ در حاليكه در موقعيت هاي مختلف، ‌اهميت پارامترهاي مذكور مي تواند متفاوت باشد. در اين مقاله از تحليل پوششي داد ها براي ارزيابي و اولويت بندي ريسك ها استفاده مي شود. بدين صورت كه ريسك ها به عنوان DMU ها و پارامترها تحت عنوان خروجي ها در نظر گفته مي شود. مقدار ورودي را نيز براي هر DMU برابر يك قرار داده مي شود. ريسك هاي با مقدار كارايي بيشتر، اولويت بيشتري براي اقدام اصلاحي دارند. از روش مورد نظر براي ارزيابي ريسك هاي محيط كار در صنعت برق استفاده شده است. مدل هاي مورد استفاده، مدل CCR‌ خروجي محور و مدل وزن مشترك مي باشد. در پايان ميان نتايج RPN و دو مدل تحليل پوششي داده ها مقايسه اي به عمل آمده است.