تدبيري براي توسعه پايدار روستايي؛ تاملي در باب اقتصاد غير زراعي

امروزه در كليّه كشورهاي جهان، اعم از توسعه يافته و در حال توسعه، مفهوم پايداري جزئي لاينفك در فرآيند توسعه مي-باشد. چراكه با روند كنوني استفاده¬ از منابع موجود، امنيت نسل¬هاي آينده با خطر جدّي مواجه خواهد شد. با توجه به روند رو به رشد افزايش جمعيت، سطح سواد و خُرد شدن اراضي روستايي، نظام اقتصادي روستاها هم پيرو آن دستخوش تغييراتي اساسي گرديده و باعث افزايش نيازهاي درآمدي روستائيان شده است، كه آنان براي رفع اين نياز به استفاده بيش از حد از منابع آبي و خاكي روي آورده¬اند. به همين خاطر گسترش مشاغل غير زراعي سازگار با محيط زيست در روستاها در عين هم راستا بودن با توسعه پايدار روستايي، شاخص¬هاي ديگر اقتصادي خانوار روستايي را نيز بهبود مي¬بخشد. هدف از نوشتار حاضر، بررسي رابطه-ي معني¬داري رشد اقتصاد غير زراعي در روستاها و توسعه پايدار روستايي بود. براي اين منظور از روش پژوهش اسنادي استفاده گرديد. به اين ترتيب كه ابتدا اسناد و مدارك موجود گردآوري و سپس با بهره گيري از مجموعه¬اي از معيارها به تحليل آن¬ها پرداخته شد. نتايج حاكي از آن بود كه اقتصاد غير زراعي رابطه مثبت و معني¬داري با شاخص¬هاي توسعه¬ي پايدار روستايي داشت.