آمايش سرزميني مكان در توسعه پايدار كشاورزي (مطالعه موردي: دشت گرمسار)

بهره برداري غيرمنطقي انسان از منابع موجود در بسياري از نقاط دنيا باعث نابودي پتانسيل هاي طبيعي مي گردد. لـذا توسعه پايدار سرزمين، مستلزم توجه به توان بالقوه ي منابع طبيعي و ظرفيت قابل تحمل محيط زيست است. ايران همواره با چالش هاي عمده اي در توسعه ي كشاورزي رو به رو بـوده است. از آنجايي كه محيط زيست طبيعي توان اكولوژيك محدودي جهت بهره مندي انسان دارد؛ نياز به توليد بيشتر براي تحقق اصل خودكفايي از يك سو و پاسخ به نيازهاي روز افزون جمعيت از سويي ديگر باعث مي شود كه از منابع پايه استفاده ي بيشتري شود. واضح است هر نوع توسعه اي به برنامه ريزي در قالب آمايش سرزمين نياز دارد و گام نخست در آمايش سرزمين، انجام ارزيابي توان اكولوژيكي مي باشد. زيـرا بهره برداري بيش از اندازه از منابع محدود، گذشته از اُفت توان اكولوژيكي مكان؛ توليد محصول را به ويژه در نواحي خشك و كم باران حاشيه ي كوير كاهش خواهد داد. بنابراين ارزيـابي توان اكولوژيكي مكان به عنوان هسته ي مطالعات در توسعه ي پايدار كشاورزي با پيشگيري از بحران هاي موجود مي تواند بستر مناسبي را براي برنامه ريزي هاي زيست محيطي فراهم آورد. كلمات كليدي: توسعه پايدار، مكان،كشاورزي، گرمسار