علوم تربيتي به مثابه علم ديني (درآمدي بر مباني دين شناختي توليد دانش تربيت)

بحث از علوم انساني اسلامي، ازجمله تربيت ديني و مباني آن از مسائل مهم محافل علمي معاصر است كه با مطرح‌شدن مسئله جنبش نرم افزاري روند جدي تري به خود گرفته و انديشمندان بسياري درباره آن نظريه پردازي كرده اند. يكي از اولين گام هاي ورود به اين مسئله، امكان علم ديني يا ديني كردن علوم انساني، ازجمله دانش تربيت است كه در اين مقاله به بحث و بررسي آن مي پردازيم. به‌طوركلي، علم ديني داراي دودسته مباني است: مباني علم شناختي و مباني دين شناختي. مباني علم شناختي از سنخ مسائل معرفت شناسي و فلسفه علم است و مباحث دين شناختي متعلق به حوزه الهيات و فلسفه دين است. قلمرو و گستره شريعت مهم‌ترين مبناي دين شناختي علم ديني است كه در اين مقاله مورد تحليل و بررسي قرارگرفته است. نويسنده پس از تبيين بحث و چيستي علم ديني، به تأثير شناخت گستره دين در توليد تربيت ديني به‌عنوان علم ديني پرداخته و دو رويكرد عمده حداقلي و حداكثري در اين زمينه را موردبحث قرار داده است. نظريه حداكثري دين رويكردي جامع گرايانه به دين و آموزه هاي ديني است و هر دو بُعد دنيوي و اخروي دين را شامل مي شود. اين ديدگاه با استناد به جهت گيري دعوت انبياء و جامعيت، جاودانگي و خاتميت دين اسلام اثبات‌شده است.