بررسي اجمالي و نقد ادبيات آييني دوره صفوي

دوره اوج و شكوفايي شعر و ادبيات آييني را مي توان در عصر صفوي جستجو كرد. با روي كار آمدن سلسله صفوي، فرصتي براي حمايت و پشتيباني از مذهب تشيع در ايران ايجاد شد. در نظام تازه تأسيس شيعي، توجه به مفاهيم ديني و معنوي وگرايش شديد نسبت به ادبيات آييني و مدح و منقبت ائمه اطهار، نقش شاياني در پرورش شاعران و گرايش آنان به سرايش سروده هاي آييني و شعرعاشورايي ايفا كرد. اين نگرش موجب گرديد تا سرايندگان اشعار آئيني، مدايح را نه با ذكر اصول و عقايد تشيع بلكه به سبب تقرب به دربار و كسب صله و جايزه بسرايند. به تدريج اشعار آئيني به عنوان بخشي از ادبيات عاشورايي سمت و سوي مردمي يافت و سروده ها و اشعار آن زمان جز در موارد محدود و خاص، از جنبه هاي تعليمي بزرگان دين و از مسير اصلي و آرماني خود فاصله گرفت و منحصر به ستايش و ذكر نام ائمه هدي و سرودن مرثيه هاي سوزناك شد. از شعرا و مرثيه سرايان به نام اين دوره مي توان به محتشم كاشاني، وحشي بافقي، عبدالله هاتفي، عرفي شيرازي، صائب تبريزي و طالب آملي اشاره كرد. مقاله حاضر به بررسي اجمالي و نقد ادبيات آئيني در ايران عصر صفوي مي پردازد. اين مقاله با بهره مندي از داده ها و اطلاعات اسنادي و كتابخانه اي، به بررسي اجمالي و نقد ادبيات آئيني در ايران عصر صفوي به روش توصيفي- تحليلي پرداخته است.