تبيين نقش رويكرد توسعه پايدار در روستاهاي حوزه كلانشهري (مطالعه موردي كلانشهر تهران)

سكونتگاههاي انساني به عنوان نظام هاي جغرافيايي و واقعيت هاي مكاني – فضايي، متأثر از عوامل و نيروهاي فضاساز در يك فرآيند زماني - مكاني بوجود آمده و همواره تحت تأثير فرآيند هاي دروني و بيروني (اجتماعي- فرهنگي، اقتصادي و محيطي- اكولوژيك) در حال تغيير و تحول بوده اند. در اين ميان سكونتگاههاي روستايي به عنوان جزئي از نظام هاي جغرافيايي كه متشكل از اجزاء مرتبط به هم مي باشند، متأثر از موقعيت و جايگاه مكاني- فضايي، نحوۀ تعامل يا ارتباط (ارتباط دروني و بيروني) با مراكز شهري، خود در گذر زمان همواره دستخوش تحولاتي شده اند. در حال حاضر از جمله رويكردهاي حاكم، پس از تطور و تحول تاريخي انواع رويكردها و ديدگاههاي مختلف مرتبط با توسعه، رويكرد توسعه پايدار است كه به عنوان رويكرد غالب، ساختار فكري برنامه يزان را در ساماندهي فضاهاي جغرافيايي تحت تاثير قرار داده است، كلانشهر تهران علاوه بر سطح ملي، در سطح منطقه اي وناحيه اي نيز بالاترين تعداد وتنوع كاركردها را دارد وبعنوان مكان مركزي برتر، ارائه كننده كالاها وخدمات مختلف به شهرها وروستاهاي اطراف حوزه اش مي باشد. بدين ترتيب بنظر مي رسد جهت كاهش آثار غيراصولي شهرها بر نواحي روستايي و تضمين منافع اقتصادي، اجتماعي و محيطي هر يك، تأكيد بر رويكرد مديريت توسعه پايدار امري اجتناب ناپذير تلقي مي گردد. بنابراين طبق يافته هاي پژوهش در مجموع، از آن جا كه بروز تحولات اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي وفضايي- كالبدي وشكل گيري كاركردهاي جديد در نواحي روستايي اطراف تهران بصورت خودجوش وفاقد هر گونه حركت برنامه ريزي شده بوده است, آثار وپيامدهاي نامطلوبي هم بر شهر تهران وهم بر نواحي اطراف آن بر جاي گذاشته است كه به همين دليل كنترل وهدايت تحولات در نواحي اطراف تهران در راستاي توسعه ي يكپارچه وپايدار نواحي شهري وروستايي از طريق تهيه واجراي طرح هاي ساماندهي ضروري مي باشد.