اثر بخشي شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي بر كيفيت زندگي مراقبين سالمندان مبتلا به آلزايمر

زمينه و هدف: ارائه مراقبت طولاني مدت به بيماران مبتلا به آلزايمر، افزايش خطرات ابتلا به بيماري جسمي و رواني براي مراقبين به همراه دارد كه كيفيت زندگي آنان را به شدت تحت تاثير قرار مي دهد. پژوهش حاضر با هدف بررسي اثر بخشي شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي بر كيفيت زندگي مراقبين زن سالمندان مبتلا به آلزايمر انجام شد. روش و ابزار: پژوهش حاضر نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون_پس آزمون با گروه كنترل و دوره پيگيري بود. در اين پژوهش 24 نفر از مراقبين زن سالمندان مبتلا به آلزايمر استان تهران به روش غيرتصادفي داوطلبانه انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه قرار گرفتند و با استفاده از نمونه برگ جمعيت شناختي و پرسشنامه كيفيت زندگي سازمان جهاني بهداشت مورد پيش آزمون قرار گرفتند. سپس گروه آزمايش به مدت 8 جلسه تحت آموزش شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي قرار گرفت و گروه گواه هيچ مداخله اي دريافت نكرد. در پايان هر دو گروه مورد پس آزمون قرار گرفتند و داده ها با استفاده از نرم فزار 20-SPSS و روش تحليل كوواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج: يافته هاي پژوهش نشان داد كه بين دو گروه گواه و آزمايش تفاوت معناداري وجود دارد) 001/0 .(P به طوري كه، ميانگين نمرات كيفيت زندگي در گروه آزمايش در ابعاد جسماني و رواني افزايش يافته بود. بحث و نتيجه گيري: بنابراين، براساس نتايج چنين پژوهشهايي مي توان نتيجه گرفت كه به منظور بهبود كيفيت زندگي و كاهش علائم روانشناختي مراقبين توجه به اين متغيرها طي كارآزمايي هاي باليني با هدف طراحي مدل هاي مداخله مناسب يا اصلاح مداخله هاي موجود سودمند خواهد بود.