ضرورتِ بازشناخت «تفكرانتقادي» به مثابة رويكردي ميان رشته اي درحوزة علوم انساني و نقدادبي

امروزه در نظام آموزشي وبه ويژه درآموزش عالي،«مطالعات ميان رشته اي» و«تفكر انتقادي» جايگاهي درخورتوجّه دارد.مطالعات ميان رشته اي، به عنوان يك نياز اساسي در محيط هاي دانشگاهي ودر فرايندهاي توليددانش، افزون برگستراندنِ دانش هاي گوناگون،موجب گشوده شدن مرزهاي جديد درحوزه هاي دانش پژوهي ونيزدورشدن از بحران هاي ناشي از تك رشته اي مي شود. ازسوي ديگر،تفكرانتقادي وآموزش مهارت هاي آن، به مثابة رويكردي ميان رشته اي درنظام آموزشي، اهميّت بسزايي دارد. آموزش انديشه هاي انتقادي وبسط وگسترش پرسشگري درميان افرادِتاثيرگذاردرفرايندهاي رشد جامعه،امروزه به يك نيازاساسي تبديل شده است. اين مقاله مي كوشدبه واكاوي تفكرانتقادي به مثابة رويكردي ميان رشته اي وضرورت روي آوردن به آن درتمام حوزه هاي دانشگاهي، علوم انساني و به ويژه نقد وتحليل متون ادبي مي پردازد وجنبه هاي گوناگون اين نيازاساسي را موردبررسي قرارمي دهد. كشف معناي متن ونقدوتحليل ازرهگذر تفكرانتقادي ونقش مركزيت زدايي درارتقاي سطح تفكر انتقادي ،درتحليل متون ادبي ونبودِ روش علمي ومنسجم درحوزة تفكرانتقادي ، ازمباحثي است كه دراين مقاله به آن ها پرداخته مي شود.