نقد و بررسي نظريه روش شناسي مردم نگاري

اين نوشتار كه با ابتناي بر روش تحقيق همبستگي و با رويكرد انتقادي به روش شناسي مردم نگاري صورت گرفته، در صدد دست يابي به رابطه ميان جامعه شناسي و مردم نگاري و كيفيت رويكرد آن در جامعه شناسي است. رهيافت اين تحقيق بيانگر اين حقيقت است كه مردم نگاري علي رغم ظرفيت ها و توانمندي هاي روشي داراي ايرادات و آسيب پذيري هاي متعددي است كه بي توجهي به آن ها مي تواند لطمات بسياري به جامعه هدف، علم جامعه شناسي و همچنين محقق وارد سازد. صرف نظر از مزيت هاي مردم نگاري مانند؛ جامع نگر بودن، رهيافت هاي ناشي از مشاهده مستقيم، تجربي بودن، اطلاعات جزئي شده، اعتبار اكولوژيكي و داشتن نگاه انسان گرايانه، داراي نقاط ضعف و آسيب هاي متعددي است كه بسياري از انديشمندان و نظريه پردازان توجه خودشان را به آن معطوف ساخته اند. از يافته هاي اين تحقيق مي توان به؛ اشتهار به دست ابزاري انديشه استعمارگري، تقليل پديدار شناختي به امور تجربي، ناتواني رهيافت هاي مردم نگاري در تسري به موارد مشابه، تأثير غيريت هاي (سهوي و تعمدي) در نگرش علمي محقق، محدوديت جبري محقق، انكار جنبه هاي عيني و خارجي نظام اجتماعي و... اشاره كرد. از يافته هاي ديگر مي توان رهيافت هاي سه گانه توصيفي، تحليلي و تركيبي(جامعه نگاري) در شاخصه ي روش شناسي مردم نگاري و همچنين تعاريف متعدد كه از زواياي متعدد به آن پرداخته اند نيز، اشاره كرد.