تاثير هشت هفته تمرين هوازي بر كيفيت زندگي بيماران ديابتي مبتلا به نوروپاتي محيطي

مقدمه ديابت نوع 2 بعنوان اختلال متابوليكي جدي، كيفيت زندگي افراد مبتلا را تحت تاثير قرار مي دهد. اهداف عمده درماني بيماران ديابتي نوع 2 مبتلا به نوروپاتي محيطي حفظ مناسب كنترل متابوليك، پيشگيري از عوارض و بهبود سلامت رواني و كيفيت زندگي در بيماران است. تمرين مي تواند سلامت كلي و كيفيت زندگي را در بيماران ديابتي بهبود بخشد(آيلين و همكاران، 2009). نتايج تحقيق تاديبي و بيات (1391) نشان داد كه فعاليت ورزشي منجر به بهبودي كيفيت زندگي بيماران ديابتي نوع 2 مي شود و در صورت عدم انجام فعاليت بدني كيفيت زتدگي انها كاهش مي يابد. مهاراج و نوهو (2015) در پژوهش خود به اين نتيجه دست يافتند كه تمرينات بر روي ترامپولين و پياده روي بر روي تردميل بهبودي معني داري بر كيفيت زندگي بيماران ديابتي دارد(مهاراج و نوهو ، 2015). شهرجردي و همكاران(1388) در پژوهش خود به اين نتيجه رسيدند كه تمرينات هوازي منجر به بهبودي معني داري در كيفيت زندگي بيماران ديابتي نوع 2 مي شود. از آنجا كه استفاده از داروهاي مختلف همواره با اثرات جانبي همراه است، امروزه تلاش هاي بيشتر در جهت پيشگيري و درمان بيماري ها بدون استفاده از دارو مي باشد. به نظر مي رسد شركت در يك برنامه منظم تمرينات ورزشي بتواند سهم عمده اي در كاهش عوارض ديابتيك، بهبود سلامت رواني و كيفيت زندگي بيماران ديابتي داشته باشد(شهرجردي و همكاران، 1388). با توجه به اينكه در اكثر تحقيقات انجام يافته تاثير تمرينات ورزشي بر بهبود كيفيت زندگي در افراد با بيماريهاي مختلف به تاييد رسيده است لذا سوال پژوهش حاضر اين است كه آيا در بيماران ديابتي مبتلا به نوروپاتي محيطي، تمرينات ورزشي مي‌تواند تاثير مطلوبي بر كيفيت زندگي داشته باشد؟