تاثير برنامه هوازي تناوبي متفاوت بر ميزان اشتها در زنان جاق

هدف: يكي از اهداف برنامه هاي كاهش وزن ناشي از محدوديت دريافت كالري و فعاليت بدني كنترل سطوح اشتها مي باشد. نوع فعاليت بدني و شدت آن از متغيرهاي موثر و قابل تحقيق در اين حوزه هستند. هدف پژوهش حاضر مقايسه ميزان اشتها در دو گروه از زنان چاق در پاسخ به تمرين 1 و 2 وهله اي مي باشد. روش¬شناسي: در اين تحقيق 23 آزمودني زن با ميانگين سنّي 1/6±02/43 سال و شاخص توده بدني 6/1±5/30 كيلوگرم بر متر مربع به‌طور‌تصادفي به دو گروه تمرين 1 و تمرين 2 وهله¬اي تقسيم‌بندي شدند. فعاليت هوازي پياده روي سريع و دوي نرم به مدت 8 هفته و در هر هفته 4 جلسه با شدت 75ـ65% حداكثر ضربان قلب ذخيره در گروه 1 صبح ها 1 ساعت و در گروه 2 در دو بخش 30 دقيقه اي صبح و بعد از ظهر انجام شد. ميزان اشتها و وزن بدن، نسبت دور كمر به باسن، كالري مصرفي و ميزان آمادگي هوازي افراد (VO2max)، در وضعيت پايه و پس از 8 هفته تمرين اندازه‌گيري شدند. نتايج: آزمون t مستقل نشان داد كه ميزان اشتها در بين دو گروه تفاوت معني¬داري نداشت (23/0 (p= اما فقط گروه تمرين 1 وهله اي كاهش وزني معادل 9/1±29/2 كيلوگرم داشته اند و در گروه 2 كاهش وزن معني داري مشاهده نشد. نتيجه¬گيري: بنابراين به نظر مي رسد كه سازگاري فيزيولوژيك براي كاهش وزن با تمرين پيوسته 1 وهله اي مناسب تر است چون افزايش اشتها نيز به همراه ندارد.