مقايسه¬ي راه رفتن رو به جلو و راه رفتن رو به عقب بر عوامل رشد عصبي BDNF و NGF زنان سالمند

هدف از اين پژوهش، اثر يك دوره تمرين راه رفتن به جلو و راه رفتن به عقب بر عوامل رشد عصبي BDNF و NGF زنان سالمند بود. به اين منظور 24 زن سالمند (60-75 سال) به سه گروه تمرين راه رفتن به جلو، راه رفتن به عقب و گروه كنترل تقسيم شدند. دو گروه راه رفتن به جلو و راه رفتن به عقب سه جلسه در هفته و به مدت هشت هفته به تمرين پرداختند كه با شدت 14-15 بر اساس مقياس درك فشار بورگ براي گروه راه رفتن به جلو و شدت 14-15 بر اساس مقياس درك فشار بورگ براي گروه راه رفتن به عقب انجام شد. همچنين، قبل و بعد از تمرينات از آزمودني¬ها اندازه¬گيري¬هاي آنتروپومتريك شامل: سن، قد، وزن و نمايه توده بدن و همچنين نمونه¬گيري خوني (جهت تجزيه و تحليل بيوشيمايي) اندازه¬گيري شد و ضمناً از مقياس بورگ، براي ارزيابي ميزان درك فشار و درد, در ابتدا و انتهاي برنامه¬ي تمريني هنگام اجراي آزمون¬ها استفاده شد. براي مقايسه ميانگين داده¬ها از آزمون آنوا استفاده گرديد و براي بررسي تغييرات درون گروهي از آزمون T وابسته استفاده شد. محاسبه¬ها با استفاده از نرم افزار آماريSPSS نسخه 19 انجام و سطح معني¬داري آزمون¬ها 05/0p ≤ در نظر گرفته شد. نتايج حاكي از آن است كه تمرينات راه رفتن به جلو و راه رفتن به عقب نسبت به گروه كنترل باعث افزايش معني¬دار BDNF سرمي شد. راه رفتن رو به جلو و راه رفتن رو به عقب تغيير معني¬داري در NGF سرمي ايجاد نكرد.