مقايسه آرايش تمرين موازي بر ويژگي هاي آنتروپومتري، سطوح سرمي IL-15 و شاخص مقاومت به انسولين زنان يائسه

سابقه و هدف: هدف از مطالعه حاضر مقايسه تاثير دو آرايش تمرين موازي بر ويژگي‌هاي آنتروپومتري، شاخص مقاومت به انسولين(HOMA) و سطوح سرمي IL-15 زنان يائسه مي‌باشد. مواد و روش¬ها: تعداد 28 نفر از زنان يائسه (ميانگين سن 72/0±25/61 سال، قد:02/0±156سانتي متر، توده‌ي بدني 09/1±70/71 كيلوگرم و شاخص توده‌ي بدني 52/0±35/28) بطور تصادفي به 3 گروه تمرين استقامتي+ قدرتي (E+S) (9n=)، قدرتي+ استقامتي (S+E) (10n=) و كنترل (9n=) تقسيم شدند. برنامه¬هاي تمريني به مدت 8 هفته و 3 روز در هفته انجام شد. برنامه¬ تمرين استقامتي شامل كار برروي دوچرخه كارسنج (با شدت 88-60 درصد (MHR و برنامه تمرين قدرتي شامل چندين تمرين منتخب بالاتنه و پايين تنه (با شدت 75-40 درصد 1RM، 18-8 تكرار) بود. توده¬ي بدني، قد، شاخص توده بدن، نسبت دور كمر به دور باسن و سطوحي سرمي IL-15، گلوكز و انسولين قبل و پس از برنامه تمرين اندازه¬گيري شد. از تحليل كوواريانس براي تجزيه و تحليل داده‌ها استفاده شد. يافته¬ها: اختلاف معناداري بين گروه‌هاي تمرين موازي با گروه كنترل در مقادير انسولين (37/0 =p ) مشاهده نشد، اما اختلاف معني¬داري در مقادير توده¬ي بدني (02/0=p )، شاخص توده بدني (03/0 =p )، سطح گلوكز ناشتا (001/0 =p )، سطح IL-15 سرمي (04/0p=) و مقاومت به انسولين (028/0 =p ) مشاهده شد. اختلافي بين مقادير فوق در دو گروه تمرين موازي مشاهده نشد. نتيجه گيري: تمرينات موازي مجزاي از ترتيب آن موجب افزايش فاكتور رشد عضله و بهبود سوخت و ساز گلوكز در زنان يائسه مي‌گردد، لذا انها مي‌توانند از مزاياي تمرين موازي با هر آرايشي استفاده نمايند.