مقايسه الگوي هماهنگي مفاصل مچ پا و زانو بيماران مبتلا به استئوآرتريت زانو در مقايسه با افراد سالم

هدف پژوهش حاضر بررسي الگوي هماهنگي زانو و مچ در صفحه سجيتال در بيماران مبتلا به استئوآرتريت زانو در مقايسه با افراد سالم طي فعاليت راه رفتن بود. نمونه آماري پژوهش حاضر شامل 15 مرد مبتلا به استئوآرتريت و 15 مرد سالم بود. متغيرهاي بيومكانيكي شامل كينماتيك اندام تحتاني طي فاز استقرار راه رفتن توسط5 دوربين JVC اندازه¬گيري شدند. بعد از ثبت پارامتر‌هاي كينماتيكي راه رفتن در هر آزمودني، مقادير كاپلينگ مفاصل مچ پا و زانو در صفحه سجيتال با روش برنامه نويسي بردار (Vector coding) مورد محاسبه قرار گرفتند. از آزمون آماري MANOVA جهت مقايسه بين گروهي در سطح معناداري 05/0 استفاده شد. ميانگين زاويه كاپلينگ بين مفصل مچ پا و زانو در صفحه سجيتال در گروه سالم برابر 8/±8/53 درجه و در گروه استئوآرتريت برابر 6/9±0/52 درجه بود. نتايج آزمون MANOVA نشان داد كه به لحاظ آماري اختلاف معناداري بين دو گروه در مقادير زاويه كاپلينگ مفاصل مچ پا و زانو در صفحه سجيتال وجود ندارد (05/0 P). با توجه به يافته¬هاي پژوهش حاضر مي¬توان بيان نمود كه زواياي دو مفصل ران و زانو در هر دو گروه در وضعيت همفازي (In phase) و در حدود 60 درجه مي¬باشد. .جهت اثبات هرچه بهتر تفاوت¬هاي موجود در مقادير الگوي هماهنگي مفاصل اندام تحتاني در افراد مبتلا به استئوآرتريت نياز به انجام پژوهش¬هاي بيشتر در مقادير كاپلينگ بين تمامي مفاصل اندام تحتاني در سه بعد وجود دارد.