ارتباط نگرش به ورزش و اميد به آينده در دانشجويان دانشگاه شهركرد

هدف از اين پژوهش بررسي ارتباط ميزان نگرش به ورزش و اميد به آينده در دانشجويان دانشگاه شهركرد بود. روش پژوهش، توصيفي و از نوع همبستگي است. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي دانشجويان دانشگاه شهركرد ۸۰۰۰ نفر بود و نمونه آماري با استفاده از جدول مورگان ۳۶۷ نفر بودند. ابزار اندازه‌گيري شامل پرسشنامه نگرش به ورزش احمدي و ملكشاهي (1393) و پرسشنامه اميد به آينده اشنايدر (۲۰۰۵) بود. روايي اين پرسشنامه‌ها را ۱۰ تن از اساتيد مديريت ورزش تائيد كردند و پايايي پرسشنامه‌ها از طريق آلفاي كرونباخ به ترتيب 83/0 و 71/0 برآورد شد. براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها از آمار توصيفي و آزمون‌هاي tمستقل، ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون خطي استفاده شد. يافته‌هاي حاصل از آزمون همبستگي نشان داد كه بين تمامي ابعاد نگرش به ورزش و اميد به آينده رابطه معناداري و جود دارد. نتايج آزمون رگرسيون نشان داد مولفه هاي رشد اجتماعي احساس خوب داشتن و سلامتي واجد شرايط پيش‌بيني اميد به آينده هستند. با توجه به نتايج لازم است شرايطي فراهم گردد تا با ايجاد نگرش مثبت به ورزش در دانشجويان و روي آوردن آن ها به ورزش، اميد به آينده در دانشجويان به عنوان يكي از عوامل مهم سلامت رواني و ايجاد كننده توسعه پايدار، تقويت گردد.