مقايسه¬ي راه رفتن رو به جلو و راه رفتن رو به عقب بر آمادگي جسماني زنان سالمند

مقدمه: دوران سالمندي عبور از مرز 60 سالگي است. در دوره¬ي سالمندي تغييرات مورفولوژيكي و تغييرات فيزيولوژيكي، شبيه به از دست دادن قدرت عضلاني، انعطاف¬پذيري، تعادل و كاهش ديگر عملكردهاي جسماني به ويژه در زنان ديده مي¬شود. در اين مطالعه اثر يك دوره تمرين راه رفتن به جلو و راه رفتن به عقب بر آمادگي جسماني زنان سالمند بررسي شد. روش تحقيق: 24 زن سالمند (60-75 سال) به سه گروه تمرين راه رفتن به جلو، راه رفتن به عقب و گروه كنترل تقسيم شدند. دو گروه راه رفتن به جلو و راه رفتن به عقب سه جلسه در هفته و به مدت هشت هفته به تمرين پرداختند كه با شدت 14-15 بر اساس مقياس درك فشار بورگ براي گروه راه رفتن به جلو و شدت 14-15 بر اساس مقياس درك فشار بورگ براي گروه راه رفتن به عقب انجام شد. همچنين، قبل و بعد از تمرينات از آزمودني¬ها اندازه¬گيري¬هاي آنتروپومتريك شامل: سن، قد، وزن و نمايه توده بدن و همچنين، پيش¬آزمون¬هاي قدرت عضلاني، استقامت عضلاني، تعادل ايستا، انعطاف¬پذيري، عملكرد استقامتي اندازه¬گيري شد و ضمناً از مقياس بورگ، براي ارزيابي ميزان درك فشار و درد, در ابتدا و انتهاي برنامه¬ي تمريني هنگام اجراي آزمون¬ها استفاده شد. براي مقايسه ميانگين داده¬ها از آزمون آنوا استفاده گرديد و براي بررسي تغييرات درون گروهي از آزمون T وابسته استفاده شد. محاسبه¬ها با استفاده از نرم افزار آماريSPSS نسخه 19 انجام و سطح معني¬داري آزمون¬ها 05/0p ≤ در نظر گرفته شد. نتايج: نتايج به اين صورت بود كه تمرينات راه رفتن به جلو و راه رفتن به عقب نسبت به گروه كنترل باعث افزايش معني¬دار انعطاف-پذيري، عملكرد استقامتي، تعادل با چشم باز شد. تمرينات راه رفتن به عقب نسبت به گروه كنترل و راه رفتن به جلو باعث افزايش معني¬دار قدرت عضلات همسترينگ و استقامت عضلاني شد. راه رفتن رو به عقب نسبت به گروه كنترل و گروه راه رفتن به جلو باعث افزايش معني¬دار تعادل با چشم بسته شد. بحث و نتيجه¬گيري: در مجموع مي¬توان گفت راه رفتن به جلو باعث بهبود معني¬دار فاكتورهاي انعطاف پذيري، عملكرد استقامتي و تعادل با چشم باز شد و راه رفتن به عقب باعث بهبود معني¬دار تمام فاكتورهاي اندازه¬گيري شده بود. توصيه مي¬شود براي توانبخشي افرادي كه دچار مصدوميت ورزشي شده¬اند از اين تمرينات استفاده شود.