بررسي مدل بيشترين فاصله در تعيين آستانه بي‌هوازي

با افزايش بار كار، ضربان قلب افزايش مي‌يابد و از خط راست منحرف مي‌شود كه تحت عنوان نقطه شكست ضربان قلب (HRDP) شناخته شده است. پژوهش حاضر براي بررسي مدل بيشترين فاصله در تعيين آستانه بي‌هوازي انجام شد. از ميان روش هاي مختلف تعيين HRDP به منظور تعيين آستانه بي‌هوازي (LTP2) مي‌توان به مدل بيشترين فاصله (Dmax) و استفاده از نقطه جبران تنفسي اشاره كرد. تحقيق حاضر با هدف محاسبه آستانه بي‌هوازي با استفاده از مدل بيشترين فاصله در دختران دانشجوي فعال و غير فعال با استفاده از پروتكل‌هاي درمانده‌ساز انجام شد. بدين منظور تعداد 9 نفر از دانشجويان دختر فعال و 14 نفر از دانشجويان غيرفعال به صورت در دسترس انتخاب شدند. در اين پژوهش از دو نوع پروتكل درمانده ساز استفاده شد و گازهاي تنفسي آزمودني‌ها توسط دستگاه تجزيه و تحليل گازهاي تنفسي جمع آوري شد. براي تحليل داده‌ها از آزمون تي مستقل استفاده شد. نتايج تحقيق نشان داد اختلاف معني داري بين دو گروه فعال و غيرفعال در آستانه‌ي بي‌هوازي هنگام اجراي پروتكل‌هاي درمانده‌ساز وجود دارد (P 0.05). همچنين تهويه ريوي متفاوت در اجراي پروتكل‌هاي متفاوت، اين را نشان مي دهد كه افزايش توان و مدت زمان اجراي هر مرحله از پروتكل ورزشي، VE را در حالت هاي مختلف تحت تاثير قرار مي دهد كه منجر به VCO2 و VO2 متفاوت مي شود.