مروري بر آزمون هاي برآورد كننده توان هوازي (آزمايشگاهي و ميداني)

ارزيابي توان هوازي يا اكسيژن مصرفي بيشينه به عنوان يك شاخص معتبر براي تعيين وضعيت آمادگي جسماني در بيشتر رشته هاي ورزشي مورد استفاده قرار ميگيرد. اين شاخص، ظرفيت كار جسماني ورزشكاران و افراد درگير در برنامه هاي ورزشي مختلف را ارزيابي ميكند. فيزيولوژيست هاي ورزشي حداكثر اكسيژن مصرفي را به صورت حداكثر حجم اكسيژني كه بدن در طول ورزش هاي استقامتي ميتواند مصرف كند تعريف ميكنند. و آن را بر حسب ميلي ليتر اكسيژن مصرفي به ازاي هر كيلوگرم از وزن بدن در هر دقيقه بيان ميكنند. حداكثر اكسيژن مصرفي (VO2max) را ميتوان با آزمون‌هاي بيشينه مستقيم به عنوان روش‌هاي ملاك مانند روش تجزيه و تحليل گازهاي تنفسي اندازه گيري كرد. اين روش‌ها پرهزينه‌اند و به پرسنل كارآزموده نياز دارند. بنابراين، آزمون‌هاي بيشينه غيرمستقيم مانند آزمون بيشينه بروس روي نوارگردان طراحي شده‌اند كهVO2max فعاليت را برآورد ميكنند. در ارزيابي آزمون بايد طوري طراحي شده باشد كه گروه‌هاي عضلاني بيشتري را درگير كند و مدت وشدت آن به اندازه‌اي باشد كه دستگاه قلبي- عروقي با آن سازگار باشد. با توجه به مطالب ذكر شده، هدف مطالعه حاضر بررسي آزمون هاي موجود براي برآورد توان هوازي هوازي بود. بررسي مقالات مرتبط در اين زمينه نشان مي دهد يك پروتكل ورزشي12-8 دقيقه‌اي، VO2max افراد سالم را با احتمال زياد دقت بيشتري برآورد ميكند. بيشترين VO2max در آزمون‌هاي دويدن و پله زدن و كمترين آن در آزمون‌هاي روي كارسنج دستي بدست آمده است. همچنين مي توان از نسبت تعداد ضربان قلب بيشينه بر تعدادضربان استراحت در افراد ورزيده VO2max آنها را تخمين زد.