بررسي اثر 10هفته تمرين هوازي برهموگلوبين گليكوزيله(HbA1c)، مقاومت انسوليني، قند خون و شاخص هاي تركيب بدني زنان مبتلا به ديابت نوع 2

مقدمه: ديابت مليتوس يكي از شايعترين بيماري ها در جوامع بشري است كه مقابله با عوارض ناشي از آن هزينه هنگفتي را به سيستم درماني تحميل مي نمايد. مهم ترين علائم كلينيكي آن افزايش مقاومت به انسولين كه در اثر كاهش پاسخ‌دهي به اثرات متابوليك انسولين ايجا مي‌شود و همچنين افزايش قند خون مي‌باشد كه منجر به گليكه شدن پروتئين‌هاي مختلف بدن مي‌گردد. هدف از اين مطالعه بررسي اثر 10 هفته تمرين هوازي برهموگلوبين گليكوزيله(HbA1c)، مقاومت انسوليني، قند خون و شاخص هاي تركيب بدني زنان مبتلا به ديابت نوع 2 مي‌باشد. روششناسي: در اين مطالعه نيمه تجربي، 20 زن كم تحرك مبتلا به ديابت نوع 2 با دامنه سني 40 تا 60 سال بطور تصادفي به دو گروه تمرين ( 10 نفر) و كنترل (10 نفر) تقسيم شدند. پروتكل تمريني شامل فعاليت هوازي پيشرونده(ايروبيك و پياده روي) بمدت 10 هفته (3 جلسه در هفته/45 تا 60 دقيقه در هرجلسه/ شدت 45 تا 60 درصد حداكثرضربان قلب) بود. از آزمودنيها به منظور اندازه گيري متغيرهاي خوني از جمله انسولين، قند خون و هموگلوبين گليكوزيله، قبل و بعد از 10 هفته بدنبال 12 ساعت ناشتائي، خونگيري بعمل آمد. تجزيه و تحليل داده ها بوسيله آزمون آماري‌ تي‌ (همبسته و غيرهمبسته) در سطح معناداري 05/0 P از طريق نرم افزار كامپيوتري SPSS20 انجام شد. نتايج: بعد از 10 هفته تمرين در گروه تجربي مقادير قندخون (001/0=P)، شاخص مقاومت انسوليني(001/0=P)، هموگلوبين گليكوزيله(003/0=P)، و شاخص هاي تركيب بدني (وزن، شاخص توده بدن، درصدچربي، اندازه دوركمر، نسبت دوركمر به دورلگن) كاهش معنادار و مقدار حداكثر اكسيژن مصرفي افزايش معنادار داشته اند (05/0 P). بحث و نتيجهگيري: نتايج اين مطالعه نشان داد انجام تمرينات هوازي در قالب ايروبيك و پياده روي باعث كاهش قند خون و مقاومت انسوليني و كاهش گليكوزيله شدن هموگلوبين در بيماران ديابتي نوع 2 شد بنابرين بنظر مي رسد اين نوع تمرينات اگر با حجم و شدت مناسب انجام شوند مي تواند در كنترل بيماري ديابت نوع 2، بهبود شاخص هاي تركيب بدني و كنترل وزن در افراد ميانسال و مسن بعنوان يك درمان مكمل مورد استفاده قرار گيرد.