بينادهاي انسان شناختي معنويت گرايي علامه طباطبايي و امام خميني(ره)

اخلاق و معنويت در بين انديشمندان رابطه بسيار تنگاتنگي دارند؛ به طوري كه برخي اخلاق را مقدمه معنويت، برخي ديگر معنويت را مقدمه اخلاق و برخي اخلاق و معنويت را مساوي هم تلقي كرده‏اند. ولي در اين مقاله بدون توجه به طرز تلقي انديشمندان متفاوت نسبت به رابطه اخلاق و معنويت، بينادهاي انسان شناختي معنويت‏گرايي علامه طباطبايي(ره) و امام خميني(ره) مورد بررسي قرار مي‏گيرد. معنويت گرايي مد نظر علامه طباطبايي و امام خميني(ره)، با الهام گيري از مكتب اماميه، معنويتي متفاوت با طرز تلقي بسياري از انديشمندان خصوصا انديشمندان غير اسلامي است؛ با توجه به اينكه تمام قرائتها از معنويت گرايي داراي بنيادها و مؤلفه‏هاي خاص خود مي‏باشند، طبيعي است كه اين نوع از معنويت گرايي نيز داراي بنيادهايي از جمله بينادهاي انسان شناختي است كه در اين نوشته به دنبال كشف بنيادهاي انسان شناختي معنويت گرايي علامه طباطبايي(ره) و امام خميني(ره) بوديم كه براي دست يابي به اين مهم از روش تحقيق كتابخانه‏اي و روش جمع‏آوري به صورت مطالعه كتابخانه‏اي و به ويژه استفاده از آثار علامه(ره) و امام(ره) و نرم افزارهاي مرتبط سود برده شد و در نهايت به اين دست آورد نايل شديم كه علامه طباطبايي(ره) و امام خميني(ره) ويژگي هاي منحصر به فردي از جمله: خلافت الهي، تركب از روح و جسم، داراي سرشتي الهي، با روحي اصيل، مختار، كمال جويي، مدنيت براي انسان قائل هستند؛ كه بر همين مبنا معنويتي را براي انسان معنويت حقيقي مي‏دانند كه بتواند اين ويژگي ها را در انسان به فعليت برساند.