اخلاق علم و آتوريته در نظام آموزشي (بررسي موردي علامه طباطبايي)

امروزه انديشمندان حوزه اخلاق معتقدند همه ابعاد زندگي انسان من جمله بُعد علمي او ملزم به پيروي از اصول اخلاقي خاصي است. علم به عنوان نهادي اجتماعي كه با ساير نهادها در پيوند است و از همه مهمتر به بشر توان فناورانه براي تغيير طبيعت داده ، چالشهاي زيادي را در زندگي فردي و اجتماعي انسان معاصر ايجاد كرده است. در يك كلام، رويكردهاي تاريخي و جامعه شناسانه به علم هر دو در اين نكته مشترك اند كه علم فارغ از ارزشها و هنجارها نيست و چنان نيست كه بر مبناي روشي عيني سره را از ناسره مجزا كند. اين خود مي تواند آغازگر بحثي پيرامون اهميت اخلاق و ارزشهاي اخلاقي در علم باشد. در اين مقاله سعي شده پس از بيان تفاوت دو واژه اخلاق علمي و اخلاق علم به يكي از زير مجموعه هاي اين مبحث يعني آتوريته در آموزش پرداخته شود. سوالي كه سعي داريم در اين مقاله به آن پاسخ دهيم اين است كه آيا معلمان يا اساتيد حق دارند از آتوريته در آموزش و پرورش استفاده كنند و آزادي شاگردان را محدود كنند؟ علامه طباطبايي با جامعيت در علم وعمل و اخلاق كه تمام وجود ايشان را در بر گرفته بود و به عنوان استادي كامل، در تعليم وتربيت شاگردان نه تنها صرفا از اتوريته سنتي، كاريزماتيك و يا آتورتيه قانوني عقلاني استفاده نكرده است، بلكه با برخورداري از نوع ديگري از آتوريته بر روح و جان شاگردان تاثير گذاشته است.