سرقت معنوي در معنويت گرايي جديد(مطالعه‌اي انتقادي با نظر به روش نگارشي علامه طباطبايي)

معنويت‌گرايي جديد با شعار توجه به سلايق متنوع معنوي و همچنين با اهميت‌بخشي به يافته‌هاي شخصي، زمينه را براي گسترش سبكي جديد از مكتوبات معنوي ايجاد كرد. اين مكتوبات جديد تكه‌چسباني از منابع مختلف ديني است كه بدون توجه به سازگاري تعاليم در عرصه مباني، صرفاً با توجه به كارآمدي، راحتي و همچنين قابليت در بر انگيختن احساسات معنوي در كنار يكديگر چيده شده اند. هدف مقاله حاضر آن است كه نشان دهد متون توليد شده توسط معنويت گرايان جديد در اصل رواج سبك جديدي از نگارش در زمينه معنويت‌گرايي است و آن ارائه كلكسيوني مسروقه از سخنان و تعاليم معنوي متفاوت و حتي متعارض در قالب اثري كاربردي و خودخوان است. اين مقاله سعي خواهد كرد تا بر اساس نظريه «معنويت كلكسيوني» از گيا ناركيس توضيح دهد كه چرا در چند دهه اخير آثار نگارشي در زمينه معنويت عمدتاً دست به چنين سرقتي از متون مقدس اديان زده اند و چرا اقبال عموم معنويت گرايان جديد به جاي منابع اصيل و نظامند، معطوف به اين نوع منابع التقاطي و كلكسيوني است. در انتهاي بحث نيز سبك و رويكرد علامه طباطبايي در استفاده از متون مقدس ديگر اديان با سبك و رويكرد يكي از نويسندگان معنويت گرايي جديد يعني وين داير مقايسه خواهد شد تا بر اساس سيره علمي علامه وجوه غيراخلاقي نگارش اينگونه مكتوبات مشخص شود. يافته اصلي تحقيق حاضر نيز آن است كه در سبك نگارش سنتي، هر چند شيوه‌نامه‌هاي ارجاع‌دهي جديد وجود نداشت اما بنا بر تقواي فردي استفاده از منابع ديگر اديان با ذكر سند صورت مي گرفت و تحليل نويسنده بر مطلب نقل شده نيز مشخص و متمايز بود اما در گفتمان جديد معنويت گرايي، به دليل شيوع مباني ادبي پست مدرن، آثاري مقبوليت مي يابد كه به ساختار و چارچوب خاصي التزام نداشته و كلكسيوني از اعمال و عقايد كاربردي معنوي را از متون مختلف اخذ كرده و بدون نظم خاص يا ارجاع دهي مشخص ارائه دهند تا خواننده امكان يابد در ميان اين كلكسيون، معنويتي به سليقه خود داشته باشد يا برداشتي من عندي را صورتبندي كند.