تاثير تمرينات هوازي و مقاومتي بر نوتواني و بازتواني بيماران قلبي

امروزه با تغيير سبك زندگي، بيماريهاي مختلف كه ناشي از بي تحركي است رو به افزايش است. سبك زندگي غيرفعال و تغذيه نامناسب سبب افزايش بيماريهاي قلبي عروقي و چاقي شده است. امروزه بيماري قلبي-عروقي را به عنوان يكي از اصلي ترين عامل مرگ و مير در دنيا مي شناسند. تقربياً نيمي از همه مرگ ها در كشورهاي صنعتي و 25 درصد در كشورهاي در حال توسعه مربوط به بيماري كرونري قلب مي باشد. عملكرد قلبي در حين فعاليت ورزشي نقش مهمي در ظرفيت ورزشي دارد.لذا پژوهش حاضر با هدف بررسي تاثير تمرينات هوازي و مقاومتي بر نوتواني و بازتواني بيماران قلبي بر روي كيفيت زندگي و ظرفيت ورزشي بيماران پس از جراحي باي پس عروق كرونري و نيز پس از بازسازي عروقي قلبي انجام شد.لذا مطالعه حاضر از نوع مداخله اي مي باشد. تحقيق بروري دو گروه تجربي(30 نفر) و كنترل(30 نفر) صورت گرفت. گروه تجربي به مدت 8 هفته، 3 بار در هفته با شدت 70 تا 85 درصد ضربان قلب بيشينه و 40 تا 60 درصد از يك تكرار بيشينه در تمرينات ورزشي شركت كردند. تغييرات هموديناميكي جريان خون در ابتدا و 48 ساعت پس از پايان برنامه با روش امپدانس كارديوگرافي بررسي شد. نتايج نشان دادكه تمرين ورزشي موجب افزايش معنادار آستانه بي هوازي، اكسيژن مصرفي فلات و برخي از پاسخ هاي هموديناميكي استراحتي جريان خون مي شود. ما مشاهده كرديم كه تمرينات نوتواني قلبي ميتواند از طريق بهبود پاسخهاي هموديناميكي موجب بهبود آستانۀ بي هوازي در بيماران مبتلا به اختلال عروق كرونر شود.