تاثير يك فعاليت شديد هوازي بر ايمونوگلوبولينهاي A و G سيستم ايمني معلمان شهرستان ماهشهر

واكنشهاي سيستم ايمني به عوامل استرس‌زا از جمله موضوعات موردتوجه محققين مي‌باشد. ورزش و فعاليت بدني بعنوان عامل استرس‌زا، با توجه به شدت، مدت، مسافت و تكرار مي‌تواند عملكرد سيستم ايمني را تحت تاثير قرار دهد. بررسي فعاليت‌هاي شديد خسته كننده و تاثير آن بر سيستم ايمني مي‌تواند اطلاعات مفيد و ارزشمندي را در خصوص چگونگي طراحي و اجراي فعاليت‌هاي ورزشي، در اختيار محققين، مربيان و ورزشكاران قرار دهد. هدف از انجام اين تحقيق بررسي تاثير فعاليت شديد هوازي تا مرز خستگي (90% ضربان قلب) بر ميزان ايمونوگلولين‌هاي A و G سرم پسران دانشجو بود. تعداد 21 نفر از دانشجويان به عناون آزمودني‌هاي تحقيق انتخاب شدند و به طور تصادفي به دو گروه تجربي (n=11) و كنترل (n=10) تقسيم شدند. ميانگين سن، وزن و قد براي گروه تجربي و كنترل به ترتيب (19/21 سال) و (7/22 سال)، (70 كيلوگرم) و (68 كيلوگرم)، (5/174 سانتي‌متر) و (1/170 سانتي‌متر) بود. گروه تجربي در يك جلسه فعاليت شديد هوازي كه شامل تست استاندارد بروس تا مرز خستگي بود شركت كردند و گروه كنترل فعاليت‌هاي عادي روزمره خود را داشتند. براي بررسي اثير فعاليت شديد هوازي در دو نوبت بلافاصله قبل و بعد از فعاليت ورزشي از آزمودني‌ها نمونه‌گيري خوني به عمل آمد. نمونه‌هاي خوني دريافت شده به آزمايشگاه منتقل و ميزان IgA و IgG به روش ايمونوديفيوژن تك شعاعي (SRID) اندازه‌گيري شد.پس از تجزيه و تحليل اطلاعات مشخص شده كه ميانگين سطوح IgA و IgG گروه تجربي پس از فعاليت كاهش معني‌داري را نشان داد. (P 0/01). نتايج تحقيق بيانگر آن است كه فعاليت‌هاي شديد هوازي تا مرز خستگي بر ميزان ايمونوگلوبولين‌هاي A و G سرم پسران دانشجو تاثير معني‌داري دارد. داده‌هاي به دست آمده احتمالا به افزايش غلظت كورتيزول، هورمونهاي ديگر و ميزان فعاليت گلوتامين متعاقب ورزش مربوط مي‌گردد