اثر يك دوره تمرينات يوگاي خنده بر اضطراب و كيفيت خواب بيماران مبتلابه پاركينسون

هدف از پژوهش حاضر بررسي اثر يك دوره تمرينات يوگاي خنده بر اضطراب و كيفيت خواب بيماران مبتلابه پاركينسون بود. پژوهش حاضر، نيمه تجربي با ماهيت كاربردي، همراه با گمارش تصادفي آزمودني‌ها در گروه‌هاي تجربي و كنترل، به همراه پيش‌آزمون و پس‌آزمون است. نمونه آماري اين مطالعه 24 نفر بيمار مبتلابه پاركينسون مراجعه‌كننده به بيمارستان حضرت رسول اكرم (ص) شهر تهران در دامنه سني 55 تا 75 سال بود. آزمودني‌ها به‌طور تصادفي در دو گروه 12 نفره كنترل و تجربي، قرار گرفتند. از سياهه اضطراب بك BAI (1988) و همچنين آزمون كيفيت خواب پيتزبورگ PSQI (1989)، به‌عنوان ابزار در اين تحقيق استفاده شد. گروه تجربي علاوه بر درمان دارويي معمول، به مدت 8 هفته، هر هفته دو جلسه (45 دقيقه) زير نظر مربي رسمي و متخصص مورد مداخله قرار گرفت. جهت تجزيه‌وتحليل داده‌ها از آزمون شاپيرو-ويلك و يو من-ويتني استفاده شد. نتايج نشان داد، يك دوره تمرينات يوگاي خنده منجر به كاهش معنادار اضطراب بيماران مبتلابه پاركينسون شد (000/0=P). همچنين اين مداخله منجر به افزايش معنادار كيفيت خواب (000/0=P)، كيفيت ذهني خواب (003/0=P)، تأخير در به خواب رفتن (008/0=P) شد اما در خرده مقياس‌هاي، مدت‌زمان خواب (755/0=P)، بازدهي خواب (242/0=P)، اختلالات خواب (068/0=P)، استفاده از داروهاي خواب‌آور (755/0=P)، اختلال عملكرد روزانه (755/0=P)، تفاوت معناداري وجود نداشت. با توجه به يافته‌هاي اين تحقيق مي‌توان از مداخله تمرين يوگاي خنده به‌عنوان يك درمان مكمل، در كنار ساير روش‌هاي درماني، جهت كاهش اضطراب و بهبود كيفيت خواب بيماران مبتلابه پاركينسون استفاده نمود