تأثير طراحي ارگونوميكي محيط زندگي بر كاهش آسيب هاي ناشي از افتادن سالمندان

هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير طراحي ارگونوميكي محيط زندگي بر كاهش آسيب هاي ناشي از افتادن سالمندان است. تحقيق حاضر از نوع تحقيقات نيمه تجربي محسوب مي شود. جامعه آماري اين پژوهش را سالمندان بالاي 65 سال استان البرز تشكيل مي دهند. نمونه آماري آن را 30 سالمند با سابقه حداقل يك بار افتادن در يك سال گذشته تشكيل مي دهند كه به شيوه نمونه در دسترس از مراكز توانبخشي، پارك ها و مراكز خدماتي سالمندان انتخاب شد. آزمودني ها پس از انتخاب به دو گروه تجربي و كنترل تقسيم شدند و پرسشنامه به ترس از افتادن FES-I ياردلي و همكاران(2005)را تكميل كردند و ميزان بهم خوردن تعادل در 12 هفته گذشته آنها نيز ثبت شد. سپس محل زندگي گروه تجربي بر اساس اصول ارگونوميك از لحاظ نور، ناهموار بودن، لغزندگي كف، كوچك بودن محل رفت و آمد، طراحي محل نشيمن و خواب، سرويس بهداشتي، گذاشتن دستگيره در محل هاي مورد نياز و ... با توجه به محيط زندگي سالمندان ، استاندارد سازي شد. پس از 12هفته دوبار سالمندان پرسشنامه هاي تحقيق را پر كردند. پس از جمع آوري پرسشنامه ها، داده ها توسط نرم افزار SPSS 22 و آزمون هاي آماري توصيفي(ميانگين، انجراف استاندارد و ...) و آزمون هاي آماري استنباطي (تي مستقل) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته هاي پژوهش حاضر نشان داد كه مداخلات ارگونوميكي باعث كاهش افتادن و همچنين ترس از افتادن در سالمندان مي شود.