استراتژي صادرات نفت و گاز: حداكثري يا صيانتي؟

Export Strategy for Oil and Natural Gas: Aggressive or Conservatorial?

توسعه بر پايه ثروت منابع تجديدناپذير مساله اي پيچيده و پويا است. مشاهدات تجربي حاكي از اين است كه برخي جوامع در تبديل اين ثروت به پيشرفت و توسعه اقتصادي، اجتماعي، و سياسي موفق بوده اند و برخي ديگر خير. پديده اخير – عدم توانايي در استفاده از ثروت منابع جهت توسعه – در ادبيات موضوع به «نفرين منابع» مصطلح شده است. اين مقاله با استفاده از روش پوياشناسي سيستم ها به اين پرسش اساسي پرداخته كه آيا ثروت منابع «نفرين» است يا «موهبت». نتايج شبيه سازي هاي مونت كارلوي اجرا شده در اين پژوهش نشان مي دهد كه احتمال اين كه ثروت منابع به توسعه نيافتگي بيانجامد بسيار ناچيز است.

Development on the basis of extraction and export of non-renewable natural resources is a dynamically complex problem. Empirical evidence suggests that while some nations have been successful to translate natural resource wealth into long-term development but many have failed too. Such failure is usually called “resource curse” in the literature of political economy. Employing a system dynamics approach, this paper addresses this question that whether natural resource wealth is a “cures” or “blessing.” In this regard, oil (and natural gas) export revenue is used as a case of natural resource wealth. Controlled experimentation through Monte Carlo simulations reveals that, on the contrary to the current belief, it is unlikely that natural resource wealth be detrimental to overal state of the social welfare in the mid- and long-term.