بررسي فرسودگي زناشويي زنان مبتلا به ديابت نوع 2: با استفاده از روش‌شناسي پويايي‌هاي سيستمي

فرايندهاي بازخوردي بين عوامل مختلف دخيل در پديده ديابت نوع 2 و همچنين متاثر از آن، بعنوان يك پديده چندجانبه(زيستي، رواني، اجتماعي)، مي تواند به ماندگاري عوارض جبران ناپذير آن منجر شود. همين امر بررسي سيستمي آن را با مرزبندي هاي متفاوت حائز اهميت مي كند. صورت مسئله در اين پژوهش، بر اساس رفتار رشد فرسودگي زناشويي زنان مبتلا به ديابت نوع 2، كه از خبرگان خانواده درماني، مطالعات و كلينيك‌هاي ديابت بصورت كيفي استخراج گرديده است، مفهومي‌سازي شده و دو مرحله مهم رشد فرسودگي زناشويي را در زنان مبتلا به ديابت نوع 2 با استفاده از روش‌شناسي پويايي‌هاي سيستمي مورد بررسي قرار داده است تا با ارائه نگاشتي كيفي از مكانيزم هاي بازخورديِ پيچيده اين پديده به فهم بهتر آن كمك كند. پاسخ به اينكه الگوهاي تشديد كننده فرسودگي زناشويي زنان مبتلا به ديابت نوع 2 چيست و چگونه منجر به عدم كنترل ديابت مي شود، درك منابع مقاومت در برابر مداخلات درماني، تبيين ارتباط بين ساختار و رفتار خرده سيستم زناشويي در كنترل اين پديده و بطور كلي روايتي از چالش هاي زندگي آنان بعنوان مدلي اوليه و پايه جهت يافتن نقاط اهرمي در آينده از اهداف اين پژوهش است. نمودارهاي علي معلولي بر اساس بازبيني مطالعات، جلسات مدلسازي گروهي با متخصصان، مصاحبه‌هاي عميق نيمه ساختار با خبرگان و زنان مبتلا به ديابت نوع دو كه از 24/10/93 تا 10/11/94 به‌ شيوه هدفمند انتخاب شدند توسعه يافته است. يافته‌هاي اين پژوهش شامل توسعه دو مدل مفهومي از فرايند‌هاي بازخوردي و مكانيزم‌هاي اصلي مي‌باشد. در نهايت 6 حلقه كليدي تشديد كننده و 2 حلقه تعادلي موقتي بعنوان مكانيزم هاي اصلي رشد فرسودگي زناشويي زنان مبتلا به ديابت نوع 2 ارائه شدند. مطالعات آتي براي توسعه كمي و شبيه سازي مدل ضروري است. توسعه كمي مدل مي تواند با فراهم آوردن امكان سناريوسازي به فهم بهتر از بافت گسترده ديابت نوع 2 و انتخاب مداخلات بهتر منجر شود.