بررسي آثار تنش خشكي در گونه¬هاي مختلف گلرنگ و نتاج تلاقي¬هاي بين گونه¬اي

گلرنگ (Carthamus tinctorius L.) يكي از قديمي¬ترين گياهان اهلي شده است كه به طور عمده به عنوان دانه روغني در مناطق خشك و نيمه خشك كشت مي¬گردد. تلاقي پذيري گونه¬هاي گلرنگ، خويشاوندان وحشي آن را به منابع خوب انتقال ژن¬هاي نحمل به تنش خشكي تبديل كرده است. اين مطالعه با هدف بررسي عملكرد دانه، محتواي روغن و برخي صفات مورفولوژيك و همچنين بررسي اثرات تنش بر اين صفات انجام شد. در اين راستا 27 ژنوتيپ از پنج گونه گلرنگ شامل C. tinctorius ، C. oxyacanthus، C. palaestinus، C. lanatus و C. glaucus در طي دوسال در دو شرايط تنش و عدم تنش خشكي كشت گرديد. نتايج نشان داد كه برخي از گونه¬هاي مورد استفاده از نظر محتواي روغن، عملكرد دانه و صفات مورفولوژيك تفاوت معني داري داشتند. در همه گونه¬هاي مورد آزمايش محتواي روغن تحت تاثير محيط قرار نگرفت. در اين مطالعه عملكرد دانه والدها در مقايسه با F1 و F2 حاصل از تلاقي بين گونه¬اي آن¬ها بررسي شد و تلاش شد تا صفات مهم در واكنش به تنش خشكي بررسي گردد. وجود اختلاف معني دار در بين نسل هاي مورد آزمايش، نشان دهنده پاسخ متفاوت نسل¬ها از لحاظ عملكرد و برخي اجزاي عملكرد بود، به طوري كه عملكرد دانه در بوته نسل F1، در هر دو تلاقي، نسبت به ميانگين والدين و همچنين نسل F2، برتري نشان داد.