تاثير كشت نشائي و مصرف علف¬كش بر كنترل علف هرز انگلي سس (Cuscuta campestris)در چغندرقند

مديريت علف هرز انگلي سس در چغندرقند، با دو آزمايش گلخانه¬اي و مزرعه¬اي در سال 1393 بررسي شد. در آزمايش گلخانه¬اي تاثير كشت بذر، نشاء دو برگي و نشاء هشت برگي چغندرقند (A) و كاشت بذر سس بدون فاصله و با هفت سانتيمتر فاصله از ميزبان (B) در قالب طرح كاملا تصادفي با سه تكرار بر كنترل سس بررسي شد. در آزمايش مزرعه¬اي نيز، تاثير كشت بذر و كشت نشائي چغندرقند (A) و مصرف چهار نوع علف¬كش (B) در قالب طرح بلوك¬هاي كامل تصادفي بر كنترل سس بررسي شد. در آزمايش گلخانه¬اي با افزايش فاصله¬ي انگل از ميزبان درصد آلودگي كاهش يافت. در آزمايش مزرعه¬اي وضعيت آلودگي ميزبان به سس قبل از اعمال تيمار علفكشي و پس از آن ثبت گرديد. وزن تر و خشك سس اندازه گيري و عملكرد ريشه محاسبه شد. روش كشت به¬طور معني¬داري بر توانائي استقرار سس بر روي ميزبان موثر بود و دركشت مسقيم بذر، 3.5 برابر بيشتر از نشائي بود. عملكرد ريشه، به¬طور معني داري تحت تاثير روش كشت قرار گرفت و در كشت نشائي 5/2، برابر افزايش يافت. زيست توده¬ي انگل در كشت نشائي 7/5 برابر نسبت به كشت مستقيم كاهش يافت.