سياستگذاري منطقه اي و توسعه پايدار شهري(نمونه كلانشهر رشت در استان گيلان)

پيچيدگي روابط بين منطقه اي و بخشهاي اقتصادي وشكل گيري وابستگيهايي بين نظامهاي شهري و منطقه اي و نظامهاي اقتصادي ، اجتماعي و ... تحقق توسعه پايدار شهري را با چالشهايي مواجه ساخته است. تحقق توسعه پايدار شهري مستلزم دگرگوني نظامهاي سنتي مديريت منابع و ايجاد تعامل سازنده در بين جوامع شهري و منطقه اي و فراملي است. امروزه اين اصل پذيرفته اي است كه با وجود نابرابري منطقه اي (فضايي) نمي توان به توسعه پايدار شهري اميدوار بود. وجود انواع نابرابريها در هرجامعه از جمله؛ نابرابري بين شهر و روستا ، نابرابري بين شهرهاي بزرگ وكوچك ، نابرابري جغرافيايي درون شهرهاي بزرگ ، نابرابري بين مناطق محروم ومناطق برخوردار موجب م يشود تا از فضا استفاه بهينه بعمل نيايد و موجبات تراكم جغرافيايي فقر و تشديد محروميت برخي از مناطق فراهم شود. استان گيلان در زمينه شاخصهاي مختلف اقتصادي، اجتماعي ، داراي نابرابريهاي فضايي است. اين نابرابريها در دهه گذشته در رشد نابسامان شهر و بروز مشكلاتي همچون؛ گسترش روزافزون حاشيه شهري، روابط يكسويه و هدايت كنندگي جريانهاي مالي ارتباطي و بازاري، ترافيك ، هزينه هاي بالاي گشايش معابر شهري، ضعف سيستم خدمات رساني در زمينه هاي مختلف و افزايش شديد بهاي زمين ، تشديد مهاجرت، توزيع ناعادلانه درآمدهاي شهري و روستايي و از دست دادن فرصتهاي اقتصادي نقش داشته و در نهايت ناكارآمدي برنامه هاي شهري را به دنبال داشته است. لذا تحقق توسعه پايدار شهري به سياستگذاري در راستاي تعادلهاي منطقه اي بستگي دارد