تأثير كودهاي زيستي و نانواكسيد آهن و روي بر عملكرد و طول دوره پر شدن دانه گندم (Triticum aestivum L.) در شرايط محدوديت آبي

به منظور بررسي تأثير تأثير كودهاي زيستي و نانواكسيد آهن و روي بر عملكرد و طول دوره پر شدن دانه گندم در شرايط محدوديت آبي، آزمايشي به صورت فاكتوريل در قالب طرح پايه بلوك¬هاي كامل تصادفي در سه تكرار اجرا شد. فاكتورهاي مورد بررسي محدوديت آبي در سه سطح [آبياري كامل به عنوان شاهد، قطع آبياري در 50 درصد مراحل چكمه¬زني و سنبله دهي به ترتيب به عنوان محدوديت ملايم و شديد آبي]، تيمار دوم تلقيح بذر با باكتري¬هاي محرك رشد در چهار سطح شامل عدم تلقيح، تلقيح با ازتوباكتر كروكوكوم، آزوسپريليوم ليپوفروم و سودوموناس پوتيدا) و فاكتور سوم محلول پاشي در چهار سطح [عدم محلول پاشي، محلول¬پاشي با نانواكسيد آهن، روي، محلول¬پاشي توام با نانواكسيد آهن و روي] بود. مقايسه ميانگين¬ها نشان داد كه حداكثر عملكرد دانه (21/1 گرم در بوته)، سرعت پر شدن دانه (0019/0 گرم در روز)، طول دوره پر شدن دانه (63/52 روز) و دوره موثر پر شدن دانه (78/34 روز) در تركيب تيماري حاصل از آبياري كامل، تلقيح بذر با ازتوباكتر و محلول¬پاشي توأم نانواكسيد آهن و روي و كمترين مقادير اين صفات در آبياري تا 50 درصد مرحله چكمه¬زني، عدم كاربرد باكتري و عدم محلول-پاشي به دست آمد. نتايج نشان داد كه آبياري تا 50 درصد مرحله سنبله¬دهي و چكمه¬زني به ترتيب موجب كاهش 6/31 و 8/65 درصدي عملكرد دانه شده و استفاده توأم از كودهاي بيولوژيك و نانواكسيد آهن و روي به ترتيب 7/50 و 41 درصد از اين كاهش عملكرد را جبران كردند. به نظر مي رسد كه كاربرد توأم از كودهاي زيستي و نانواكسيد آهن و روي مي تواند براي سودمندي توليد گندم تحت شرايط محدوديت آبي توصيه شود.