بررسي تاثير تنش شوري در مراحل پيش از فاز زايشي و پس از آن بر عملكرد دانه ژنوتيپ هاي مختلف گندم

رشد و عملكرد گياهان در بسياري از مناطق دنيا توسط تنش هاي محيطي زنده و غيرزنده متعدد محدود مي گردد و در بين تنش هاي غير زنده، تنش شوري در سطح جهان خسارات گسترده اي به گياهان وارد نموده است. اين تحقيق به منظور بررسي واكنش ژنوتيپ هاي مختلف گندم به تنش شوري، در قالب بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار در محيط گلداني انجام گرديد. سه تيمار مورد بررسي در اين تحقيق عبارت بودند از ژنوتيپ هاي مختلف گندم (كارچيا و ماهوتي ژنوتيپ هاي متحمل به شوري، قدس و چيني بهاره ژنوتيپ هاي حساس به متحمل)، تنش شوري (در چهار سطح؛ 0، 8، 12 و 16 دسي زيمنس بر متر مربع) و مرحله اعمال تنش شوري (اولين مرحله: كاشت تا پايان ساقه رفتن و مرحله دوم: پايان ساقه رفتن تا رسيدگي). بر اساس نتايج بدست آمده، بيشترين ميزان كاهش وزن خشك در دوره اول اعمال تنش شوري رخ داد بعبارت بهتر تنش قبل از مرحله زايشي بيشتر از مرحله زايشي، بر كاهش وزن خشك اثر داشته است. همچنين ميزان افت عملكرد ژنوتيپ هاي مختلف، در شرايط تنش شوري، در مرحله اول(كاشت تا پايان ساقه رفتن) بيشتر از مرحله دوم(مرحله ساقه رفتن تا رسيدگي) مشهود بوده است.