بررسي اثرات محيطي و ژنتيكي در محيط درون شيشه بر روي ريزنمونه هاي ريشه رازيانه

در اين تحقيق، ريزنمونه هاي ريشه شش ژنوتيپ رازيانه كه بر اساس تفاوت هاي ژنتيكي آناليز و گروهبندي شده بودند؛ از نظر تفاوت كالوس زايي و باززايي مورد آزمون قرار گرفتند تا علاوه بر يافتن بهترين ژنوتيپ، بهترين تيمار هورموني و محيط كشت كالوس زايي جهت رشد انبوه و توليد ماده موثره آن، توانايي باززايي كالوس ها نيز ارزيابي گردد. اين آزمايش به صورت فاكتوريل در پايه كاملا تصادفي در چهار تكرار صورت گرفت. ريزنمونه هاي ريشه كه از گياهچه هاي حاصل از كشت بذرضدعفوني شده در محيط كشت پايه MS 1/0 بدست آمده بودند؛ در محيط كشت پايه MS 5/ 0تحت نه تيمار هورموني شامل تنظيم كننده هاي رشد 2,4-D در سه سطح (2و4و6ميلي گرم بر ليتر) وBAP در سه سطح (0.1،0.25،0.5ميلي گرم بر ليتر) قرار گرفتند و اندازه و درصد كالوس دهي و همچنين وزن تر و خشك و حجم كالوسها مورد ارزيابي قرار گرفت. با بررسي هاي انجام گرفته در بخش كالوس زايي ريشه تبريز در تيمارهورموني A در خصوص حجم، وزن تر، وزن خشك و اندازه سطح كالوس ها بهترين نتيجه را در مقايسه با ساير ژنوتيپ ها داشت وريشه گناباد در تيمار هورموني Iاز نظر اين صفات ضعيفترين بود. محيط كشت پايه MS 5/0 و بدون هورمون به عنوان بهترين محيط براي باززايي شناخته شد. كالوس هاي ژنوتيپهاي مختلف از نظر باززايي تفاوت چنداني با هم نداشتند.