بررسي‌آسيب هاي تربيت ديني‌در نظام آموزشي ايران

رسالت نظام آموزشي درهر جامعه، ايجاد تغييرات گوناگون در افراد به منظور توسعه انساني و در نهايت توسعه اجتماعي است. اين تغييرات در سه زمينه مورد توجه صاحب نظران تعليم وتربيت بوده است: تغيير در دانش، تغيير در نگرش و تغيير در بينش.در آموزش و پرورش اسلامي تاكيد بر تغيير نگرش، بر ديگر تغييرات اولويت دارد. علت اينكه دوآيه از آيات قرآن وبسياري ازاحاديث تزكيه وتربيت بر تعليم مقدم دانسته شده، از همين روست؛ زيرا تغيير در نگرش با جهان بيني و شخصيت انسان سر وكار دارد. مسئله تربيت ، مهم ترين و دشوارترين مسئله مبتلا به انسان است؛ اما با همه اين مشكلات، علت اين عدم موفقيت را مي توان از دو ديدگاه درون سيستمي و برون سيستمي در نظام آموزشي بررسي كرد. عوامل برون سيستمي از قبيل خانواده، جامعه ، تهاجم فرهنگي ... كه در جاي خود اهميت خاصي دارد ، مورد بحث اين پژوهش نيست؛ در اين پژوهش عوامل درون سيستمي كه به نظام آموزشي و ساز وكار هايي آن مربوط مي شود با عنوان آسيب شناسي تربيت ديني در نظام آموزشي مورد بحث و بررسي واقع شده است. مهم ترين هدف اين تحقيق پرداختن به نوع نظام تربيت ديني حاكم بر آموزش وپرورش ديني كودكان و شناخت ومعرفي مهمترين آسيب هاي نظام تعليم وتربيت ديني كشور است. از جمله سؤالاتي كه در اين تحقيق مطرح مي شود عبارت است از: - چه آسيب هايي تربيت ديني نظام آموزشي ايران را تهديد مي كند؟ برخي از مهم ترين آسيب هاي تربيت ديني در نظام آموزشي عبارتند از: - جدا كردن تعليم از تربيت - تقبيح پرسشگري و رواج انديشيدن تعبدي - جمود گرايي و مطلق تلقي كردن روش ها ودر پايان راهكارهاو پيشنهادات لازم ارائه شده است از جمله: - در مدارس وظايف تعليم ازتربيت جدا نباشد و همه معلمان و دست اندركاران تعليم وتربيت، در تربيت دانش آموزان بكوشند.. - دفتر تاليف كتاب هاي درسي وزارت آموزش وپرورش ، تحولي در كتاب هاي درسي دين وزندگي ايجاد كند كه به جذابيت اين گونه كتاب ها براي دانشجويان بي انجامد.