مفهوم شناسي «فطرت» با تكيه برآراي مفسّران از قرن نخست تا كنون

« فطرت » به عنوان يكي از راه هاي هستي شناسي، خداشناسي و دين شناسي اهميّت زيادي در مباحثات الاهياتي و مطالعات انسان شناسي دارد و چون هرگونه بحث در باره «فطرت» نيازمند تبيين مفهومي آن است ويكي از راه هاي مفهوم شناسي واژه «فطرت» بررسي آراي مفسران ،ذيل آيه فطرت است، اين پژوهش همّت خود را در اين مسير بكار گرفته و در مجموع به دونگاه متمايز وقابل تفكيك دستيافته است كه تحت عنوان «مفهوم حدّ اقلّي فطرت » و «مفهوم حد اكثري فطرت» قرار مي گيرد، با اين ويژگي كه تفاسير متقدّم، بيشتر به معناي حد اكثري آن اشاره كرده اند-كه داراي جنبه تعبدّي ،فرا مادّي و غير ارادي است- و تفاسير متأخر،به معناي حداقلي آن تمايل يافته اند-كه بيانگر استعداد، ظرفيّت وقابليّت انسان براي درك حقايق و نيز حق متعال است و نقش اراده آدمي و عوامل تربيتي در آن جدّي است-