بررسي و مقايسه‌آراء انديش‌مندان معاصر اسلامي درباب خداجويي فطري آدمي

فطرت امري تكويني و جزئي از سرشت انسان است كه به بعد روحي و معنوي او مربوط مي‌شود، اين وديعه‌الهي در نهاد انسان اگر به حقيقت، ظهور و بروز يابد، مي‌تواند زمينه حركت، كمال و رشد وي را درمسير عبوديت الهي فراهم آورد. فطرت از جمله مسائل اعتقادي اسلام است كه در قرآن از آن ياد شده‌است؛ از اين رو در تفكر اسلامي‌نيز فطرت از جايگاه ويژه‌اي برخوردار است. از ميان متفكران اسلامي‌امام خميني، آيت الله شاه‌آبادي، شهيد مطهري، علامه طباطبايي، آيت الله جوادي آملي، آيت الله مصباح يزدي و... در ميان آثارشان به بحث در مورد فطرت انسان پرداخته‌اند. اما با توجه به تفاوت منظر و موضعي كه‌هر متفكري اتخاذ نموده، تفاسير متنوع و تا حدي متفاوت از فطرت ارائه شده‌است؛ لذا تعريف، قلمرو و انواعي كه براي فطرت در نظر گرفته مي‌شود، تاثير مستقيمي‌در جايگاه‌ان به عنوان ويژگي انسان دارد. در اين پژوهش با استناد به ديدگاه متفكران و انديشمندان معاصر اسلامي‌كه برگرفته‌از قرآن و سنت است و با استفاده ‌از روش توصيفي- تحليلي، به تبيين جايگاه فطرت پرداخته شده‌است. بيان ديدگاه‌هاي مختلف متفكران اسلامي‌در رابطه با اثبات وجود فطرت، جايگاه فطرت و دو بعد بينشي و گرايشي آن و ويژگي امور فطري، عوامل شكوفايي فطرت و موانع شكوفايي آن از جمله يافته‌هاي مهم اين مقاله مي‌باشد.