سوره كافرون نگاه قرآن كريم به بيرون از اسلام

سوره‌ي كافرون نشان‌گر اين حقيقت است كه توحيد و شرك به لحاظ سبك زندگي با هم در تضاد، پيامبر اكرم و تمام انبياء بزرگ علي نبينا وآله وعليهم السلام حتي يك لحظه باشرك سازش نكردند و حتي نخستين ومهمترين برنامه آنها مبارزه با آن بود، موضوع اين تحقيق با توجه به پيام اين سوره و لزوم وحدت شيعه و سني در مقابل مشركين و زندگي به سبك شرك، بررسي هر دو دسته از مفسرين شيعه و اهل تسنن در تفسير اين سوره مي‌باشد. در اين هم به تفسير شيعه و نيز به تفسير اهل تسنن توجه شده است و در هر دو طرف به يك مفسر از مفسرين متقدم و يك مورد از مفسرين متاخر مراجعه كرديم از تفاسير متقدمين شيعه به مجمع البيان و از تفسيرهاي متاخرين اماميّه نيز به تفسير الميزان رجوع گرديد، از تفاسير قدماي اهل تسنن نيز به مفاتيح الغيب و از تفسيرهاي متاخرين سني مسلك به التحرير و التنوير پرداخته شده‌است. خطاب مستقيم اين سوره كفار خاصي است كه پيشنهاد شراكت در پرستش خداي يكتا و خدايان خويش را مطرح كردند، با توجه به نفي استقبالي كه در آيات مربوط به نفي عبادت وجود دارد اين سوره از دلايل نبوت محسوب مي‌شود چرا كه بعد از نزول اين سوره كفار مذكور تا آخر عمر خداي يكتا را عبادت نكردند و بر شركشان هلاك شدند، آيه آخر اين سوره آن‌چنان در اوج بلاغت است كه به عنوان ضرب المثل هنگام جدايي به كار مي‌رود، اين توهم كه آخرين آيه‌ي اين سوره‌ اباحه‌ي كفر را مي‌رساند به دلايل مختلف نادرست است، اين آيه به روشني وعيد، تهديد و مبالغه در نهي از كفر را در بر دارد. آيات چهارم و پنجم اين سوره، تاكيد آيات دوم و سوم مي‌باشند، همان طور كه آيه‌ي آخر اين سوره نيز بر نفي اشتراك در عبادت توسط پيامبر اكرمصلي الله عليه و آله و سلم تأكيد مي‌كند كه تمامي اين تاكيدها، لزوم محكم بودن در مقابل شرك و نفي زندگي به سبك شرك را نشان مي‌دهد.