بررسي قوانين ويژه بر قواعد زناشويي باتأكيد برآية 223 سورة بقره

خداوند متعال در قرآن كريم، غرض از آميزش با همسران را تداوم نسل بشر معرفي كرده است. در اين پژوهش پس از بيان معاني مفردات، به اختصار نظرات برخي مفسران شيعه و اهل‌سنّت در تفسير و شأن نزول آيه مربوط و همچنين برخي روايات در اين زمينه بيان مي‌شود. برون‌داد اين پژوهش آن است كه با توجه به تناسب كاركرد تداوم نسل بشر با ارضاي غريزة جنسي و اينكه خداي سبحان سعي در كنترل اين غريزه دارد، مقصود نهايي وي از بيان واژة «أنّي» در اين آيه ـ برخلاف نظر لغويان و برخي مفسّران ـ نه ظرفيت مكاني است و نه ظرفيت زماني؛ بلكه مراد، «كيفيت» است. نتيجه اينكه جِماع در محل طبيعي (فَرج) از هر طريق و در حالتي (غير از ايام قاعدگي، احرام، صيام و...) مجاز است. همچنين آميزش با زنان از دُبُر به خصوص در صورت عدم رضايت، عملي ناپسند بوده و ضمن تنافي با غرض خداوند حكيم، در روايات معصومين ـ عليهم السلام ـ نيز تقبيح شده و حكم فقهي آن در صورت عدم رضايت زن «حرمت»، و در حال رضايت، «كراهتِ شديده» است.