بررسي مشروعيت پيوند و اهداي عضو در آينه فقه و علوم پزشكي

گسترش محدوده ي پيوند اعضا با توجه به پيشرفت دانش و ابزار و آلات علمي همچنانكه يكي از موضوعات حائز اهميت در علم پزشكي است از منظر اينكه تاثيرات عديدي را بر فقه و حقوق متحمل مي سازد به يكي از موضوعات مهم و چالش برانگيز فقهاي اسلامي نيز مبدل گرديده به گونه اي كه بررسي مجاز يا غير مجاز بودن آن با توجه به احكام اوليه و ثانويه قبل و بعد از پيوند عضو و همچنين كرامت انساني كه ، عضو پيوندي از وي جدا ميشود ؛ فقها را به آن داشته تا به اين مسئله توجه ويژه اي داشته باشند . هر چند سلامت جسماني افراد تفسير سختگيرانه فقها را در اين امر محدود نموده اما آنان را با اين مسئله رو به رو ساخته كه گستره ي پيوند و اهدا را تا چه حد و ثغري با تمسك و استنباط از منابع فقهي و اسلامي موجود ، محدود يا اجازه نمايند تا از طرفي تعارضي با حقوق الهي ننمايد و از طرف ديگر منافاتي با قاعده لاضرر ايجاد نشود و حقوق انسان ازين مبنا نيز حفظ شود . لذا اگر چه سيمنار هاي گسترده اي در طول ساليان اخير برگزار شد و رضايت و اجازه فقها را نسبت به برخي از عمل هاي پيوند و اهدا با رعايت و احراز شرايطي خاص را در پي داشت ، اما غيرمجاز و حرام ويا صحيح بودن و همچنين شرايط لزوم ، برخي ديگر از اين نوع عمل ها مورد ابهام يا سكوت باقي ماند. و اجماع كلي در اين زمينه حاصل نشد لذا اين مقاله بر آن دارد با بررسي آراء مختلف و مستند نمودن آن به احاديث و روايات و بررسي آن از نقطه نظر عدم تعارض با قوانين ايران به اجماع نسبي داخلي در اين باره دست يابد و بطور اجمالي به بررسي وضعيت حقوقي و فقهي كودكان زنده، كه به دليل ابتدا به برخي بيماري هاي خاص از قبيل 《 آنانسفالي》 يا 《 جمجمه شكافته》 به علت عدم اهليت و صغر خودشان و از طرفي نافذ نبودن رضايت ولي شان در خصوص اين امر ، جدا سازي عضو از آنها با ترديد مواجه است ، پرداخته شود