تفسير عرفاني امام خميني (س)بر خروج ايمان از ظلمات در قرآن

نگارنده در اين تحليل نظري ،قصد دارد ضمن ارائه حد تعريفي براي هويت و ماهيت ظلمات در آيات مكرر قرآن،ضرورت خروج و طرايق آن را كه بارها در شان اهل ايمان نازل شده است در زمينه كلي تفسير عرفاني و برمحوريت آراء امام خميني ،جستجو كند . در اين راستا ،در كات مادي و رذايل نفساني ظلمات و حجب حاصل از آن را به معناي مقابل آن ،در مراتب روحاني و فضايل منور اخلاق و نيز اولياء جبهه كفر را به ولايت توحيدي اهل ايمان، مي توان شناسايي كرد.از سويي هر چه مظاهر حب دنيا و غفلت از ما سواءالله ،در انسان افزايش يابد؛حجب ظلماني قلب ،با عدم تدبر در قرآن ،از هدايت فطري رباني مي كاهند .در اين ميان ،غايت انزال وحي و شرع بر انبياء،خروج ذات توحيد از آفات شرك و كفر بوده و مبدا اين سلوك فكرت ،بيت مظلمه نفس ،منازلش ،خداشناسي آفاقي و خود شناسي انفسي با هدف فناي افعال در تجلي اسماء و صفات حق است.ميزان ارزشيابي امام نيز نيت ،به معني صورت فعلي و جنبه ملكوتي عمل مي باشد؛چرا كه بر اساس براهين فرا عقلي عرفان،اگر اراده اي در جهت عروج وجودعيني نباشد ،از ادله ذهني ،كاري ساخته نيست تا براي درك مجهول حضوري ،از معلوم حصولي مددگيرند.پس در جعل الهي تكويني ،فطرت حب به جمال مطلق ،اصل بوده و تنفر از نقص،فرع است كه با اخلاص در مقامات ايمان ظاهري،علم عقلي،طمانينه و شهود قلبي به دست مي آيد.