نگاهي به تلاشهاي الناصر لدين الله جهت باز سازي نظريه خلافت اسلامي و استحكام مشروعيت آن

آنگاه كه الناصرلدين الله به خلافت رسيد مدتها بود كه خلافت عباسي از جايگاه اصلي خود به كناري رانده شده بود؛ وي كه شخصي زيرك و سياست مدار بود در مدت طولاني خلافتش(575- 622 ه.ق) تلاش كرد كه نه تنها اعتبار به يغما رفته دستگاه خلافت را، كه چندين قرن به وسيله متفكران قوم به لحاظ نظري سازمان داده شده بود و مردم هم بدان واسطه خلافت را مشروع مي دانستند، باز گرداند، بلكه با ايجاد پيوند با شيعيان، اهل تصوف و فتوت، و استفاده از اين ابزار براي اتحاد ميان ديگرحاكمان جهان اسلام تحت نظر خليفه بغداد، مباني مشروعيت خلافت را متحول و بازسازي كند. در اين مقاله كه به روش توصيفي- تحليلي فراهم آمده تلاش شده است، ضمن توصيف تاريخ و مباني نظريه خلافت اسلامي، تلاشهاي الناصرلدين الله جهت ارتقاء و كسب مشروعيت گسترده تر دستگاه خلافت تشريح شود و اين فرضيه به اثبات برسد كه تلاشهاي الناصرلدين الله در جهت به رسميت شناختن تفاوتها و اختلاف نظرها، در آن زمان بهترين اقدام جهت وحدت جهان اسلام بود؛ كه اگر توسط جانشينانش بدرستي پي گيري مي شد، عُمر خلافت به مفهومي كه مورد نظر متفكران نخستين جهان اسلام بود، دوام بيشتري مي يافت و مي توانست هم سد مستحكمي در برابر تهاجم مغولان در آن هنگام باشد و هم در زمان حاضر نظريه سياسي قابل اعتمادتري براي متفكران مسلمان اهل سنت به ارث بگذارد.