بررسي سياستگذاري سلامت اجتماعي در ايران

امروزه سلامت يكي از اولويتهاي اساسي در نزد سياستگذاران بوده و توزيع مناسب آن نگراني اصلي آنان است. اما موضوع سلامت اجتماعي در سياستگذاري هاي اجتماعي ما مبنا نبوده است. بايد بپذيريم همانطوري كه در حوزه سلامت جسم ، برنامه ريزي و سياستگذاري كرده ايم، در حوزه سلامت اجتماعي نيز اين نگاه را داشته باشيم ؛ درغيراينصورت جامعه بايد هزينه هاي غفلت از سلامت اجتماعي را در ساير ابعاد سلامت بپردازد. با اينكه سازمانهاي مختلفي در كشور براي مقوله سلامت اجتماعي تلاش كرده و مداخلاتي به اجرا گذاشته اند؛ اما بر اساس مدل هم افزايي، اين تلاشها به دليل ضعف در تقسيم كار بين سازماني و مداخلات غير همسو و غير هماهنگ (خنثي كردن تلاشهاي يك بخش توسط مداخلات غير علمي يك بخش ديگر) منجر به تغيير شاخصهاي سطح اثر نشده است. هدف از اين پژوهش، بررسي وضعيت سياستگذاري در سطح كلان كشور در حوزه سلامت اجتماعي است. نتيجه اين پژوهش كيفي نشان مي دهد، ارتقاي سلامت اجتماعي بدون همكاري بخشهاي مختلف رخ نمي دهد و بهبود وضعيت فعلي نيز در حيطه وظايف و اختيارات يك ارگان نيست؛ به همين دليل جهتگيري پيشنهادي (شامل چشم انداز، اهداف راهبردي و مداخلات) براي سلامت اجتماعي براي بخشهاي مختلف از طريق جلب حمايت، توسط ساير بخشها بايد انجام شود. براي استقرار اين جهتگيري و دستيابي به اهداف آن لازم است برنامه پيشنهادي پس از تصويب شوراي عالي سلامت و امنيت غذايي كشور و شوراي اجتماعي كشور بر تفاهم نامه هاي همكاري بين بخشي در زمينه ارتقاي سلامت اجتماعي نظارت شود.