بررسي رابطه اخلاق و سياست در انديشه ماكياولي و نقد آن بر اساس ديدگاه امام خميني (ره)

بررسي رابطه اخلاق و سياست و ايجاد يك نوع تعامل ميان نظريه اخلاقي و نظريه سياسي، يكي از كهن‏ترين و در عين حال جدى‏ترين مسائل علمي در حوزه فلسفه سياسي است. مسئله نسبت اخلاق با سياست، به دوره خاص يا تمدن معينى منحصر نبوده و در همه تمدن‏ها كسانى به اين مسئله پرداخته و كوشيده‏اند درباره امكان سازگارى يا ناسازگارى آن دو موضعى را اتخاذ كنند. از اين رو، در اين پژوهش تلاش شده است از طرق مقايسه متكي بر روش تحليلي و نقدي، انديشه هاي سياسي اين دو فيلسوف مورد تبيين و بررسي قرار گيرد. از اين پژوهش در آراي سياسي به دست آمد كه نيكولو ماكياولي و امام خميني از جمله فيلسوفان و مردان سياسي هستند كه در دو سنت فكري متفاوت (اسلام و غرب)، در مطالعات فلسفي و سياسي خود به تعيين، تنظيم و تعديل رابطه اخلاق و سياست پرداخته‌اند، يكي نگرشي واقع گرايانه معطوف به ايتاليا و اين جهاني و ديگري ديدگاه آرمان گرايانه ِمعطوف به جامعه اسلامي و فرا اين جهاني، ارائه مي دهد. از اين منظر بديهي است در غرب با آغاز عصر رنسانس زمينه گسست رابطه سنتي بين اخلاق و سياست بوجود آمد كه مي توان ماكياولي را مبدع اين امر دانست. و امام خميني با بهره گيري از انديشه ي اسلامي، آراي خود را مبتني بر آن ارائه مي دهد و به نقد مسائل مي پردازد.